ΚΗΔΕΙΕΣ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ 1974 ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΚΗΔΕΙΕΣ ΗΡΩΩΝ
ΜEΧΡΙ ΠΡΟΤΙΝΟΣ ΑΓΝΟΟΥΜEΝΩΝ

Αρχική σελίδα      Ειδήσεις      Kύπρος      ΚΗΔΕΙΕΣ ΗΡΩΩΝ

 Προηγούμενη

Επόμενη 

Ημερομηνία Έκδοσης: Οκτώβριος 17, 2010

Η κυπριακή γη δέχθηκε σήμερα στην αγκαλιά της άλλα τρία παλικάρια του ηρωικού 256 Τάγματος Πεζικού. Τρεις μέχρι πρότινος αγνοούμενους, ήρωες της πιο φονικής μάχης του 1974, στην περιοχή Λαπήθου - Καραβά, αποχαιρέτησαν σήμερα οι συγγενείς και οι συμπολεμιστές τους.

Ήταν μόλις τεσσάρων χρόνων όταν ο πατέρας της 29 χρόνων τότε, φώναξε παρών στο κάλεσμα της πατρίδας. Όρθωσε την Ελληνική ανδρεία μπροστά στα άρματα του εχθρού υπερασπιζόμενος της κωμοπόλεις Λαπήθου Καραβά. Ηρωισμό για τον οποίο η οικογένεια του είναι περήφανη, όπως ανέφερε ο γαμπρός του, Ανδρέας Θεοδώρου

Τα λείψανα του Γιώργου Μαυρομμάτη εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στη Λάπηθο. Ταυτοποιήθηκαν με τη μέθοδο του DNA. Άλλο ένα παλικάρι του από τα 58 που έχασε το 256 Τάγμα Πεζικού υπερασπιζόμενο τις Κυπριακές Θερμοπύλες στις 6 Αυγούστου 1974.
Όλοι οι συμπολεμιστές μας ήταν ήρωες είπε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Επιζώντων Μιχάλης Πηλαβάκης
Στην επικήδεια ομιλία του ο Διευθυντής του Γραφείου του Προέδρου της Δημοκρατίας Χρίστος Χριστοφίδης ανακοίνωσε την απόφαση της πολιτείας να τιμά της οικογένειες των ηρώων με το μετάλλιο του Προασπιστή της Κυπριακής Ελευθερίας.
Τον Γιώργο Μαυρομμάτη αποχαιρέτησαν επίσης το Κοινοτικό Συμβούλιο της γενέτειρας του Καλοπαναγιώτη, του Καλού Χωριού Λεύκας όπου έζησε καθώς και ο Σύνδεσμος Αποδήμων Καλοπαναγιώτη.


Ο μέχρι πρότινος αγνοούμενος, Αλέκος Τσιακκής, από τον Άγιο Θεόδωρο Λαπήθου,που έπεσε δολοφονημένος από τουρκικό βόλι στις έξι Αυγούστου του 1974.
Τα οστά του εντοπίστηκαν σε ομαδικό τάφο στην κατεχόμενη Λάπηθο, μαζί με αυτά άλλων δέκα παληκαριών.
Σήμερα κηδεύτηκαν, από τον ιερό ναό Αγίου Παύλου στη Λευκωσία, ενώπιον συγγενών, συναγωνιστών και εκπροσώπων της Πολιτείας.

Ο Αλέκος Τσιακκής γεννήθηκε το 1924, και ως γνήσιος Έλληνας της Κύπρου, συμμετείχε στον Απελευθερωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Το 1974, με την εκδήλωση της Τουρκικής Εισβολής, ο 50χρονος τότε, Αλέκος Τσιακκής, συμμετείχε στις φονικές μάχες της Λαπήθου, καθοδηγώντας και φροντίζοντας για τη διατροφή των στρατιωτών.

Τον Λούκα Τσιακκή αποχαιρέτισαν, ακόμη, ο αντιπρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος, Νικόλας Παπαδόπουλος, και η Σούλλα Μούρεττου, Δημοτική Σύμβουλος Λαπήθου.


Άλλο ένα όνομα στον κατάλογο των ηρώων της θρυλικής μάχης Λαπήθου-Καραβά.
Άγγελος Αγαθαγγέλου, έφεδρος στο 70 Τάγμα Μηχανικού.
Μαζί με άλλα 47 παλικάρια ανέλαβαν να ναρκοθετήσουν τα υψώματα προς απόκρουση της τουρκικής επεκτατικής μανίας.
Έπεσαν σε ενέδρα του βάρβαρου εισβολέα.
Κάποιοι γλύτωσαν, και για να γλυτώσουν κάποιοι άλλοι έπεσαν υπέρ πίστεως και πατρίδος. Ανάμεσα τους και ο Άγγελος

Με 36 χρόνια καθυστέρηση η μητέρα του Παρασκευού και τα τρία αδέλφια του δικαιούνται να νιώθουν περήφανοι. Ο δικός τους άνθρωπος πέρασε στο πάνθεο των ηρώων που υπερασπίστηκαν μέχρι θανάτου την πατρώα γη.

Τον ήρωα αποχαιρέτησε εκ μέρους της πολιτείας ο Υπουργός Εμπορίου Αντώνης Πασχαλίδης καθώς και ο Δήμαρχος Λατσιών Παναγιώτης Κυπριανού.
Στεφάνια κατέθεσαν η πολιτεία και τα κόμματα, οργανωμένα σύνολα και φίλοι του, η ηρωίδα μάνα του και τα αγαπημένα του αδέλφια.
Ύστατο το χαίρε αλλά η υπόσχεση για άσβεστη μνήμη υπερτερεί...

• ΚΟΜΑ ΜΙΑ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ
  Ὁ Γενικός Γραμματέας τοῦ ΑΚΕΛ κ. ΄Ἀντρος Κυπριανοῦ, ἀντί νά ἀπαντήσει στό ἐρώτημα πῶς, μέ τή λύση Διζωνικῆς Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας, θά ἐξασφαλίσει τήν ἐπιστροφή ὅλων τῶν προσφύγων πίσω στά χωριά τους, ἤ καν ἄν συζητεῖται κάτι τέτοιο , ἐπανέλαβε σέ προχθεσινές του δηλώσεις τόν ἀφορισμό ὅτι, ὅσοι εἶναι ἐναντίον τῆς λύσης Διζωνικῆς Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας θά ὁλοκληρώσουν τό ἔγκλημα τοῦ Πραξικοπήματος τοῦ 1974 μέ τήν διχοτόμηση τῆς......
  Κύπρου.
  
  Προειδοποιοῦμε τόν κ. Κυπριανοῦ ὅτι αὐτοί πού θά ὁλοκληρώσουν τό ἔγκλημα τοῦ 1974 μέ νομιμοποίηση τῶν κατοχικῶν δεδομένων πού δημιούργησε ἡ εἰσβολή πού ἀκολούθησε, εἶναι ὅσοι συνεχίζουν νά ἐπιμένουν σέ λύση Διζωνικῆς Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας στήν ὁποία ΣΤΟΧΕΥΕ τό πραξικόπημα καί ἡ Τουρκική εἰσβολή.
  
  Ἡ Βρεττανία καί ἡ Ἀμερική, οἱ ὁποῖες σέ συμπαιγνία μέ τήν Τουρκία, ἐπιστράτευσαν τήν Ἡγεσία τῆς Δεξιᾶς τήν περίοδο 1963-1974 ὑπονομεύοντας τήν Κυπριακή Δημοκρατία μέ παρανομία καί στηρίζοντας τό πραξικόπημα τοῦ 1974, μέ σκοπό νά ἀνοίξουν οἱ πύλες τῆς Κύπρου στήν Τουρκία, φαίνεται ὅτι σήμερα ἔχουν ἐπιστρατεύσει τήν Ἡγεσία τῆς Ἀριστερᾶς γιά νά νομιμοποιήσει τά ἀποτελέσματα τοῦ πραξικοπήματος καί τῆς εἰσβολῆς, μέ τή λύση τῆς Διζωνικῆς Δικοινοτικῆς Ὁμοσπονδίας.
  
  Αὐτό πρέπει νά προσέξει ὁ κ. ΄Ἀντρος Κυπριανοῦ, διότι, ὅπως ὁ ἁπλός κόσμος τῆς Δεξιᾶς τό 1974 δέν ἄξιζε τῆς «κληρονομιᾶς» τοῦ πραξικοπηματία, πού τοῦ ἄφησε ἡ Ἡγεσία του, οὔτε ὁ ἁπλός κόσμος τῆς Ἀριστερᾶς θά ἀξίζει νά τοῦ κληρονομηθεῖ ἀπό τήν Ἡγεσία τοῦ τό στίγμα αὐτοῦ πού θά νομιμοποιήσει τήν διχοτόμηση τῆς Κύπρου πού ἐξασφάλισε ἡ Τουρκική εἰσβολή, κατοχή καί τό Ἐθνικό ξεκαθάρισμα τῶν Ἑλλήνων πού τήν ἀκολούθησε.
  Ἀπό τό Σωματεῖο Ἀδούλωτη Κερύνεια
  ΠΗΓΗ:ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Σταυρίδης: «Ἄν φροντίσουμε τούς Ἀφγανούς οἱ Ταλεμπᾶν θά ἀποτύχουν»

  Posted: January 22, 2010, 9:49am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  
  
  Ὁ ἀνώτατος διοικητής τῶν Νατοϊκῶν δυνάμεων, Ἑλληνοαμερικανός ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης, δήλωσε ὅτι τόν ἀπασχολεῖ περισσότερο νά κερδίσει τήν ὑποστήριξη τοῦ Ἀφγανικοῦ λαοῦ καί νά ἀναπτύξει τίς ἱκανότητες καί τό μέγεθος τῶν Ἀφγανικῶν δυνάμεων ἀσφάλειας, ἀπ’ ὅτι νά νικήσει τούς Ταλεμπᾶν στρατιωτικά. Αὐτό ἦταν τό σχόλιο τοῦ κ. Σταυρίδη σέ σχετική συνέντευξη πού παραχώρησε στή ΦτΆ καί τό.....
  δημοσιογράφο Ἄλ Πέσσιν.
  Ὁ ναύαρχος Σταυρίδης τόνισε ὅτι ὅταν ὁ Πρόεδρος Ὀμπάμα θά ἐπανεξετάσει τή στρατηγική του στό Ἀφγανιστᾶν ἀργότερα φέτος, δέν θά καταμετρήσει τόν ἀριθμό μαχῶν πού οἱ Νατοϊκές δυνάμεις κέρδισαν ἔναντι τῶν Ταλεμπᾶν, ἤ τόν ἀριθμό τῶν νεκρῶν ἐξτρεμιστῶν. «Κατ’ ἀρχήν στόχος εἶναι νά συνεχίσουν οἱ δημοσκοπήσεις νά δείχνουν σημαντική ὑποστήριξη τῶν Ἀφγανῶν πρός τίς συμμαχικές δυνάμεις”, ἐπεσήμανε ὁ κ. Σταυρίδης «καί πολύ μικρή ὑποστήριξη πρός τούς Ταλεμπᾶν. Δεύτερος στόχος εἶναι ἡ αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μελῶν τῶν δυνάμεων ἀσφάλειας καί τρίτος στόχος εἶναι ἡ ποιότητα τῶν ἐπιχειρήσεων πού διενεργοῦν οἱ Ἀφγανικές δυνάμεις ἀσφάλειας».
  
  
  
  Ὁ ἀνώτατος στρατιωτικός διοικητής τοῦ ΝΑΤΟ ἀναφέρθηκε σέ πρόσφατη δημοσκόπηση πού διενήργησαν Ἀμερικανικά, Βρετανικά καί Γερμανικά μέσα ἐνημέρωσης καί πού δείχνει σημαντική ἄνοδο τῶν ποσοστῶν ὑποστήριξης πρός τήν κυβέρνηση τοῦ Ἀφγανιστᾶν καί τίς Νατοϊκές δυνάμεις. Στόχος μᾶς εἶναι ἡ συνέχιση αὐτῆς τῆς τάσης, τόνισε ὁ ναύαρχος Σταυρίδης, ἀλλά αὐτό σημαίνει ὅτι καί ἡ κυβέρνηση τοῦ Ἀφγανιστᾶν θά πρέπει νά καταπολεμήσει τή διαφθορά καί νά βελτιώσει τίς ὑπηρεσίες της πρός τόν μέσο Ἀφγανό πολίτη.
  
  
  
  «Πρέπει νά θέσουμε τόν Ἀφγανικό λαό στό ἐπίκεντρο. Ἄν φροντίσουμε τούς Ἀφγανούς, οἱ Ταλεμπᾶν θά ἀποτύχουν», τόνισε ὁ ἑλληνοαμερικανός Σταυρίδης
  
  
  
  Καί αὐτό θά ἐπιτευχθεῖ μέ τίς κοινές προσπάθειες τόσο τῶν διεθνῶν ὀργανισμῶν, ὅσο καί τῶν στρατιωτικῶν δυνάμεων. Ἡ κατανόηση τοῦ Ἀφγανικοῦ λαοῦ ἀποτελεῖ κλειδί, ἐπεσήμανε ὁ ἀνώτατος στρατιωτικός διοικητής τοῦ ΝΑΤΟ. Ὁ Ναύαρχος Τζέιμς Σταυρίδης σημείωσε ὅτι ὁ Ἀφγανικός λαός καί ὄχι οἱ Ταλεμπᾶν θά πρέπει νά ἀποτελοῦν τό ἐπίκεντρό της προσπάθειας συγκέντρωσης πληροφοριῶν καί τόνισε ὅτι θέλει νά χρησιμοποιήσει τήν πολύπλευρη ἐμπειρία ὅλων τῶν χωρῶν μελῶν τοῦ ΝΑΤΟ γιά νά καταγράψει ὅσο καλύτερα γίνεται τίς συνήθειες, τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες τῶν Ἀφγανῶν. Ἀλλά ὑπάρχει καί κάτι ἀκόμη. «Ὅλα αὐτά πρέπει νά γίνουν γρήγορα», δήλωσε ὁ ναύαρχος Σταυρίδης. «Ὄχι γιατί ἔχουμε βάλει χρονόμετρο, ἀλλά γιατί αὐτό πού ἔχει σημασία εἶναι νά καταλάβουμεγρηγορα πώς σκέφτεται ὁ ἀντίπαλός μας».
  
  
  
  Ὁ Ἑλληνοαμερικανός ναύαρχος φωτογράφησε μ’ αὐτό τό σχόλιο ἔκθεση τοῦ ἐπικεφαλῆς τῆς ὁμάδας του γιά θέματα ἀπόρρητων πληροφοριῶν, τοῦ ὑποστράτηγου Φλύν, ὁ ὁποῖος εἶχε τονίσει τήν σπουδαιότητα τῆς καλῆς πληροφόρησης ἔτσι ὥστε οἱ διοικητές στήν πρώτη γραμμή νά μποροῦν νά προλαμβάνουν τόν ἐχθρό.
  
  
  
  Πάντως ὁ ναύαρχος Σταυρίδης ξεκαθάρισε ὅτι οἱ Νατοϊκοί ἑταῖροι, πού τελευταία ἔδειξαν διάθεση μεγαλύτερης συνεισφορᾶς σέ στρατιωτικές δυνάμεις καί ἐκπαιδευτές στό Ἀφγανιστᾶν, θά πρέπει νά εἶναι ἕτοιμοι καί γιά περισσότερα θύματα, καθώς αὐξάνεται ὁ ἀριθμός τῶν στρατιωτῶν καί τῶν ἐπιχειρήσεων στή περιοχή. Ὁ πόλεμος στό Ἀφγανιστᾶν δέν εἶναι καθόλου δημοφιλής σέ πολλές Εὐρωπαϊκές χῶρες μέλη τοῦ ΝΑΤΟ, καί οἱ κυβερνήσεις τούς δυσκολεύονται πολιτικά νά συνεχίσουν νά στέλνουν στρατιῶτες ὅταν αὐξάνονται τά θύματα.
  
  
  
  «Δέν πρέπει νά φοβόμαστε τούς θανάτους ἄν θέλουμε νά ἐπιτύχουμε στήν ἀποστολή μᾶς» δήλωσε ὁ ναύαρχος Σταυρίδης. Ἁπλά πρέπει νά προσπαθήσουμε νά πετύχουμε τούς στόχους μας μέ τρόπο πού θά μειώσει τόν ἀριθμό θανάτων ὅσο γίνεται περισσότερο. Πρέπει λοιπόν νά ἐπιστήσουμε τή προσοχή μας στούς Αὐτοσχέδιους Ἐκρηκτικούς Μηχανισμούς, τήν στρατηγική συγκέντρωσης πληροφοριῶν καί πώς χρησιμοποιοῦνται αὐτές οἱ πληροφορίες. Θά προχωρήσουμε, θά συνεργαστοῦμε μέ τούς πολίτες ἑταίρους μας καί εἶμαι σίγουρος ὅτι θά πετύχουμε».
  
  
  
  Ὁ ναύαρχος Σταυρίδης ἐξέφρασε τήν πεποίθηση ὅτι ἡ διεθνής κοινότητα μπορεῖ νά νικήσει τούς Ταλεμπᾶν στό Ἀφγανιστᾶν, ἀλλά τόνισε ὅτι αὐτό προϋποθέτει συνεργασία τῆς πολιτικῆς καί τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας καί σημείωσε ὅτι σ’ αὐτή ἀκριβῶς τή συνεργασία θά ἐπικεντρωθεῖ καί ἡ διάσκεψη στό Λονδίνο γιά τό Ἀφγανιστᾶν στά τέλη τοῦ μήνα.
  ΠΗΓΗ:ΙΝΦΟΓΝΩΜΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Μισοῦν τούς Ἑλληνοκύπριους, ἀλλά τά προνόμια-προνόμια

  Posted: January 22, 2010, 9:47am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  

  Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ τῶν κατόχων κυπριακῶν διαβατηρίων πού ἦλθε στό φῶς τῆς δημοσιότητας περιέχει τά ἑξῆς ὀνόματα:
  
  Χασᾶν Μποζέρ, «Πρόεδρος» τῆς «Βουλῆς» τῆς «ΤΔΒΚ».
  
  Σονάι Μποζέρ, σύζυγος τοῦ «Προέδρου» τῆς «Βουλῆς».
  
  Μουσταφά Καγίμζαντε, Πρόεδρος τοῦ.....
  Δ.Σ. τῆς «Δ/νσῆς Εὐαγῶν Ἱδρυμάτων».
  
  Κεμάλ Ντουρούστ, «Ὑπουργός Παιδείας».
  
  Χουσεΐν Ὀζγκιουργκιοῦν, «ΥΠΕΞ».
  
  Ἐρσίν Τατάρ, «Ὑπουργός» Οἰκονομικῶν.
  
  Τουντζέρ Ἀρίφογλου, μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς «Κεντρικῆς Τράπεζας».
  
  Ἀχμέτ Κασίφ, «Ὑπουργός» Ὑγείας.
  
  Ἐσέν Κιαμίλ, «ΥΠΕΣ».
  
  Σουνάτ Ἀτοῦν, «Ὑπουργός» Δημοσιονομικῶν.
  
  Χασλέτ Ἔρογλου, κόρη τοῦ ψευδοπρωθυπουργοῦ.
  
  Γκεντζάι Ἔρογλου, κόρη τοῦ ψευδοπρωθυπουργοῦ.
  
  Διχοτόμηση καί κυπριακό διαβατήριο
  
  
  
  Μισοῦν τούς Ἑλληνοκύπριους, ἀλλά τά προνόμια-προνόμια
  
  
  
  ΑΞΙΩΜΑΤΟΥΧΟΙτου κατοχικοῦ καθεστῶτος, οἱ ὁποῖοι ἐκφράζουν διχοτομικές θέσεις στό Κυπριακό εἶναι κάτοχοι διαβατηρίων τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας καί ὡς ἐκ τούτου εἶναι Εὐρωπαῖοι πολίτες. Ἀξιωματοῦχοι τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος καί τοῦ κόμματος τοῦ Κόμματος Ἐθνικῆς Ἑνότητας τοῦ Ντερβίς Ἔρογλου καί οἱ οἰκογένειές τους ἐνῶ ψωνίζουν ἀπό τίς ἐλεύθερες περιοχές, κυκλοφοροῦν φιρμάνια πώς πρέπει νά σταματήσει τό φαινόμενο αὐτό. Πρέπει, ὅπως ἀναφέρουν, οἱ Τουρκοκύπριοι νά ψωνίζουν μόνο ἀπό τά κατεχόμενα. Ἡ ὑπόδειξη αὐτή δέν φαίνεται νά ἰσχύει καί γιά τούς ἴδιους. Πρόσφατα τουρκοκυπριακή ἐφημερίδα ἔγραψε πώς σύζυγοι ψευδοϋπουργῶν ἔρχονται στίς ἐλεύθερες περιοχές μέ τά «κρατικά» ὀχήματα καί ψωνίζουν ἀπό ὑπεραγορές.
  
  
  
  Χθές, ἡ τουρκική ἐφημερίδα «Γενί Φάκ» σέ ρεπορτάζ τῆς ἀναφέρεται σέ μεγάλο ἀριθμό πολιτικῶν καί γραφειοκρατῶν, οἱ ὁποῖοι «ἀντιπολιτεύονται σφόδρα τίς συνεχιζόμενες εἰρηνευτικές συνομιλίες στήν Κύπρο, ἀλλά τήν ἴδια ὥρα εἶναι κάτοχοι διαβατηρίων τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας». Σύμφωνα μέ τό δημοσίευμα τῆς τουρκικῆς ἐφημερίδας, μεταξύ ἄλλων, στόν κατάλογο εἶναι ὁ «Πρόεδρος» τῆς ψευδοβουλῆς Μποζέρ, ὁ «ΥΠΕΞ» Ὀζγκιουργκιοῦν, ὁ «Ὑπουργός» Οἰκονομικῶν Τατάρ καί ὁ «Ὑπουργός» Παιδείας Ντουρούστ οἱ ὁποῖοι ἔχουν λάβει διαβατήρια Κυπριακῆς της Δημοκρατίας. Σημειώνεται, ἐπίσης, ὅτι διαβατήριο τῆς Κ.Δ. ἔχει λάβει καί ὁ «Ὑπουργός» Ὑγείας Κασίφ, ἀλλά καί ὁρισμένοι ἀνώτατοι γραφειοκράτες. Ἀναφέρεται, ἀκόμη, ὅτι ἐκτός τῶν ἀτόμων αὐτῶν κυπριακά διαβατήρια ἔχουν λάβει οἱ σύζυγοι καί τά παιδιά τους. Ὑπενθυμίζεται συναφῶς ὅτι καί ὁ ἐγγονός τοῦ Ραούφ Ντενκτᾶς εἶναι κάτοχος κυπριακοῦ διαβατηρίου καθώς καί τά παιδιά τοῦ κατοχικοῦ ἡγέτη, Μεχμέτ Ἀλί Ταλάτ.
  
  
  
  Ο Γ.Γ. τοῦ Συνδικάτου Τ/κ Διδασκάλων, Ἐλτσίλ, ὁ ὁποῖος φέρεται νά ἀνακίνησε τό θέμα αὐτό, δείχνοντας τήν ἀντίδρασή του σέ αὐτή τήν κατάσταση εἶπε: «Ἤ νά σταματήσουν νά παρεμβάλλουν ἐμπόδια στίς εἰρηνευτικές συνομιλίες ἤ νά παραδώσουν τά διαβατήρια τῆς «ΤΔΒΚ» πού κρατοῦν στά χέρια τους».
  
  
  
  Ὁ ἴδιος ἐπεσήμανε ἀκόμη ὅτι αὐτοί, οἱ ὁποῖοι ἀντιπαρατίθενται στούς Ἑλληνοκύπριους μέ ἐθνικιστικές θέσεις καί διαθέτουν «ταυτότητα» τῆς «ΤΔΒΚ», τό νά ἀπευθύνονται τήν ἴδια στιγμή στίς Ἀρχές τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, προκειμένου νά λάβουν διαβατήριο, ἀποτελεῖ μία μεγάλη ἀντίφαση, καλώντας τά ἄτομα ἐκεῖνα, τά ὁποῖα μέ τή διπρόσωπη πολιτική τούς τραβοῦν τήν προσοχή πάνω τους στήν «ΤΔΒΚ», νά συμπεριφέρονται ἔντιμα.
  
  Προνομιοῦχοι παντοῦ καί πάντα
  
  
  
  Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ τῶν κατόχων κυπριακῶν διαβατηρίων πού ἦλθε στό φῶς τῆς δημοσιότητας περιέχει τά ἑξῆς ὀνόματα: Χασᾶν Μποζέρ, «Πρόεδρος» τῆς «Βουλῆς» τῆς «ΤΔΒΚ». Σονάι Μποζέρ, σύζυγος τοῦ «Προέδρου» τῆς «Βουλῆς». Μουσταφά Καγίμζαντε, Πρόεδρος τοῦ Δ.Σ. τῆς «Δ/νσῆς Εὐαγῶν Ἱδρυμάτων».
  
  Κεμάλ Ντουρούστ, «Ὑπουργός Παιδείας».
  
  Χουσεΐν Ὀζγκιουργκιοῦν, «ΥΠΕΞ».
  
  Ἐρσίν Τατάρ, «Ὑπουργός» Οἰκονομικῶν.
  
  Τουντζέρ Ἀρίφογλου, μέλος τοῦ Δ.Σ. τῆς «Κεντρικῆς Τράπεζας».
  
  Ἀχμέτ Κασίφ, «Ὑπουργός» Ὑγείας.
  
  Ἐσέν Κιαμίλ, «ΥΠΕΣ».
  
  Σουνάτ Ἀτοῦν, «Ὑπουργός» Δημοσιονομικῶν.
  
  Χασλέτ Ἔρογλου, κόρη τοῦ ψευδοπρωθυπουργοῦ.
  
  Γκεντζάι Ἔρογλου, κόρη τοῦ ψευδοπρωθυπουργοῦ.
  
  
  
  Ο ΕΡΟΓΛΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΕΑ ΤΟΥ ΜΕ ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΑ
  
  
  
  ΤΟ θέμα τῶν κυπριακῶν διαβατηρίων, πού κατέχουν Τουρκοκύπριοι ἀξιωματοῦχοι τοῦ κατοχικοῦ καθεστῶτος ἀπασχολεῖ τά τουρκικά ΜΜΕ. Ἡ τουρκική ἐφημερίδα «Ζαμᾶν», μέ τίτλο «Οἱ οἰκεῖοι του Ἐρογλου ἔλαβαν ἐ/κ διαβατήρια» ἔγραψε χθές ὅτι ἦλθε στήν ἐπιφάνεια τό γεγονός πώς ὁ λεγόμενος πρωθυπουργός τῶν κατεχομένων Ντερβίς Ἐρογλου, ὁ ὁποῖος ἀντί τῆς ἐπανένωσης τῆς Κύπρου προτιμᾶ τό διαχωρισμό, κινήθηκε σέ ἀντίθετη κατεύθυνση μέ αὐτή τῆς θέσης του. Σύμφωνα μέ τήν ἐφημερίδα, τόσο ἡ οἰκογένεια Ἔρογλου, ὅσο καί «ὑπουργοί», ἀλλά καί ὁ λεγόμενος πρόεδρος τῆς ψευδοβουλῆς ἔχουν λάβει διαβατήρια τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας. Ἡ ἐφημερίδα, παραθέτει τά ὀνόματα αὐτῶν πού κατέχουν τά διαβατήρια μέ τή σημείωση ὅτι ὁ Ἐρογλου σέ προχθεσινή ἀνακοίνωσή του ἀναφέρει ὅτι οὔτε ὁ ἴδιος, ἀλλά οὔτε καί ἡ σύζυγός του διαθέτουν τέτοια διαβατήρια. Ἡ ἐφημερίδα «Μπούγκιουν» ἀναφέρεται στό ἴδιο θέμα καί ἔχει τίτλο «Ἐρογλου: Δέν ἔχω ἐ/κ διαβατήριο».
  
  ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
  ΠΗΓΗ:ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Ἔχουν μεγάλη δύναμη οἱ προσευχές τοῦ πνευματικοῦ

  Posted: January 22, 2010, 9:44am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  
  
  Ὅλες οἱ συμφορές μᾶς ἔρχονται, γιατί δέν ρωτᾶμε τούς πνευματικούς πατέρες πού εἶναι ταγμένοι νά μᾶς καθοδηγοῦν, κι οἱ ἱεράρχες καί πνευματικοί δέν ρωτοῦν τόν Κύριο πώς πρέπει νά ἐνεργήσουν. Ἄν ὁ Ἀδάμ ρωτοῦσε τόν Κύριο, ὅταν ἡ Εὕα τοῦ ἔδωσε νά γευτεῖ τόν καρπό, τότε ὁ Κύριος θά τόν φώτιζε κι ὁ Ἀδάμ δέν θ’ ἁμάρτανε. Θά τό πῶ καί γιά τόν ἑαυτό μου: ὅλα τά ἁμαρτήματά μου καί τά λάθη μου ἔγιναν, γιατί τήν ὥρα τοῦ.....
  πειρασμοῦ καί τῆς ἀνάγκης δέν ἐπικαλέστηκα τόν Κύριο. Τώρα ὅμως ἔμαθα νά ἱκετεύω τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, κι ὁ Κύριος μέ τίς εὐχές τοῦ πνευματικοῦ μέ φυλάγει.
  
  Τό ἴδιο καί οἱ ἀρχιερεῖς, ἄν καί ἔχουν τό δῶρο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅμως δέν ἐννοοῦν σωστά τά πάντα, καί γι’ αὐτό ὀφείλουν τήν ὥρα τῆς ἀνάγκης νά ζητοῦν φώτιση ἀπό τόν Θεό. Αὐτοί ὅμως ἀκολουθοῦν τήν δική τους γνώμη κι ἔτσι προσβάλλουν τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ καί σκορπίζουν σύγχυση. Ὁ ὅσιος Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ ἔλεγε πώς ὅταν ἔδινε συμβουλές κατά τή γνώμη του, γίνονταν λάθη. Ἔτσι ὅλοι μας πρέπει νά μάθουμε τό δρόμο πού ὁδηγεῖ στήν ἐπίγνωση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅμως δέν κοπιάσουμε γιά νά τό μάθουμε αὐτό, δέν θά γνωρίσουμε ποτέ αὐτό τόν δρόμο.
  
  Πρέπει νά θυμόμαστε πάντοτε πώς ὁ πνευματικός τελεῖ τό λειτούργημά του μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γι’ αὐτό ὀφείλουμε νά τόν σεβόμαστε. Πιστεύετε, ἀδελφοί, πώς ἄν τύχει καί πεθάνει κανείς ἐνώπιόν του πνευματικοῦ καί τοῦ πεῖ: «Ἅγιε πάτερ, εὐλόγησε μέ, νά δῶ τόν Κύριο στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», καί τοῦ ἀπαντήσει ὁ πνευματικός: «Πήγαινε, παιδί μου, καί δές τόν Κύριο», θά γίνει ὅ,τι τοῦ δώσει μέ τήν εὐλογία τοῦ ὁ πνευματικός, γιατί τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό ἴδιο καί στόν οὐρανό καί στή γῆ.
  
  Ἔχουν μεγάλη δύναμη οἱ προσευχές τοῦ πνευματικοῦ. Ἐξ αἰτίας τῆς ὑπερηφάνειάς μου ἔπαθα πολλά ἀπό τούς δαίμονες, ἀλλά ὁ Κύριος μέ ταπείνωσε καί μ’ ἐλέησε μέ τίς προσευχές τοῦ πνευματικοῦ, καί τώρα ὁ Κύριός μου φανέρωσε πώς σέ αὐτούς ἀναπαύεται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γι’ αὐτό τούς ἔχω βαθύ σεβασμό. Μέ τίς προσευχές τούς παίρνουμε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τήν ἀγαλλίαση γιά τόν Κύριο πού μᾶς ἀγαπᾶ καί μᾶς ἄνοιξε τό δρόμο πρός τή σωτηρία τῆς ψυχῆς.
  
  Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν τά λέει ὅλα στόν πνευματικό, τότε εἶναι ὁ δρόμος τοῦ στραβός καί δέν ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἄν ὅμως τοῦ λέει κανείς τά πάντα, αὐτός πορεύεται κατ’ εὐθείαν στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Ἕνας μοναχός μέ ρώτησε: «Πές μου, τί πρέπει νά κάνω γιά νά διορθώσω τή ζωή μου;» Τοῦ ἄρεσε νά τρώει πολύ καί ἀκαίρως.
  
  Τοῦ εἶπα: «Γράφε κάθε μέρα πόσο ἔφαγες καί τί σκεφτόσουν, καί τό βράδυ διάβαζε τά στόν πνευματικό». Αὐτός ἀπάντησε: «Δέν μπορῶ νά τό κάμω αὐτό». Κι ἔτσι δέν μπόρεσε νά νικήσει τή μικρή ντροπή τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἀδυναμιῶν του κι ἔμεινε ἀδιόρθωτος, καί πέθανε ἀπό ἀποπληξία.
  
  Ὅποιος θέλει νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα, ὀφείλει νά εἶναι ἀνδρεῖος καί σοφός καί πρέπει νά ρωτᾶ τόν πνευματικό του γιά τό κάθε τί. Κι ἄν ὁ πνευματικός δέν ἔχει ὁ ἴδιος πείρα ἀπό τήν προσευχή, ὁπωσδήποτε ζήτησε τή συμβουλή καί τήν εὐχή του, καί ὁ Κύριος θά σ’ ἐλεήσει καί θά σέ φυλάξει ἀπό τήν ὁδό τῆς πλάνης γιά τήν ταπείνωσή σου. Ἄν πάλι σκεφτεῖς πώς ὁ πνευματικός εἶναι ἄπειρος στή νοερά προσευχή, πώς ἀπασχολεῖται μέ μάταια πράγματα καί πώς πρέπει νά βρῶ ἐγώ μόνος μου τό δρόμο μέ τή μελέτη τῶν βιβλίων, τότε βρίσκεσαι κιόλας σ’ ἐπικίνδυνο δρόμο καί κοντά στήν πλάνη. Ξέρω πολλούς πού τούς ἀπάτησαν μ’ αὐτό τόν τρόπο οἱ λογισμοί τους κι ἀπό τήν περιφρόνησή τους γιά τόν πνευματικό δέν μπόρεσαν νά προοδεύσουν. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δίνει σοφία στήν ψυχή, ὅταν ὑπακοῦμε στίς συμβουλές τῶν ποιμένων μας.
  
  (Ἄγ. Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης)
  ΠΗΓΗ:ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Ἡ ἑλληνική γλώσσα καί μερικές ἀκόμη σκέψεις περί ἐθνομηδενισμοῦ

  Posted: January 22, 2010, 9:42am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  

  Σέ φόρουμ ἑλλήνων ἀκαδημαϊκῶν τέθηκε τό ζήτημα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας στό διαδίκτυο. Συγκεκριμένα, ὅσον ἀφορᾶ τά μηνύματα πολλῶν ἑλλήνων ἀκαδημαϊκῶν της διασπορᾶς πού γράφονται στά ἀγγλικά. Μέ ἀφορμή αὐτό τό ζήτημα ὁ καθηγητής κ. Π. Ἥφαιστος (www.ifestosedu.gr) ἔκανε τήν πιό κάτω παρέμβαση:
  
  Ἡ ἑλληνική γλώσσα καί μερικές ἀκόμη σκέψεις περί ἐθνομηδενισμοῦ
  Ἐπιτρέψτε μου μία μικρή παρέμβαση ὅσον ἀφορᾶ τήν χρήση τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας ἀπό τούς ἕλληνες τῆς διασπορᾶς στό παρόν φόρουμ. Πρόκειται μᾶλλον γιά παρανόηση. Ἐξ ὅσων γνωρίζω τό παρόν φόρουμ ἀπευθύνεται σέ ἕλληνες ἀκαδημαϊκούς ὅλου του.....
  πλανήτη. "Πολλοί Ἕλληνες τῆς διασπορᾶς, παρά τό γεγονός ὅτι κατέχουν τήν ἑλληνική γλώσσα, ἐξαιτίας τῆς ἐπί δεκαετίες παραμονή τους στό ἐξωτερικό, εἶναι φυσικό νά μήν ἐκφράζονται ἄνετα ἤ ἔστω μέ τήν ἴδια εὐχέρεια ἐκείνων πού χρησιμοποιοῦν τήν ἑλληνική γλώσσα καθημερινά. Ἐπιπλέον, γνωρίζω ἐκ πείρας ὅτι γιά πολλές κοινότητες στό ἐξωτερικό ἰσχύει τό γεγονός πώς ἡ ἑλληνική πολιτεία δέν κάνει τό μέγιστο δυνατό γιά τήν γλωσσική καί ἐθνική ἐπιβίωση τῶν ἑλλήνων πού ἔτυχε νά ξενιτευτοῦν. Σίγουρα, ἡ ἑλληνική γλώσσα, ὅπως καί γιά κάθε ἔθνος, ἀποτελεῖ θεμελιώδη παράγοντα τῆς ἱστορικοπολιτικῆς τοῦ συγκρότησης. Ἐξ ἀντικειμένου, ὁ πλοῦτος μίας γλώσσας εἶναι πνευματικός πλοῦτος τῶν μελῶν ἑνός ἔθνους καί τό ἀντίστροφο. Παραμένει τό γεγονός, ὅμως, ὅτι οἱ νεοέλληνες πάσχουμε. Πρῶτον, σ’ ἀντίθεση μέ τό παρελθόν –ἀκόμη καί στίς χειρότερες στιγμές τοῦ ἔθνους– σήμερα ἐλάχιστοι νεοέλληνες εἶναι ἑλληνομαθεῖς. Δεύτερον, οἱ παλινωδίες ὅσον ἀφορᾶ τήν διδασκαλία τῆς Ἀρχαίας ἑλληνικῆς, τῆς πλουσιότερης ἴσως γλώσσας (ἐφάμιλλη εἶναι ἡ κινεζική καί ἴσως ἡ γερμανική) ροκάνισαν τά θεμέλια της γλωσσομάθειας τῶν νεοελλήνων ὅπου καί ἄν βρίσκονται. Τρίτον, ἐκτιμῶ, παρά τό γεγονός ὅτι θά μποροῦσαν νά ὑπάρξουν πολλές ἀντιρρήσεις γιά αὐτή τήν ἐκτίμηση, ὅτι οἱ ἕλληνες τῆς διασπορᾶς εἶναι συχνά πολύ πιό εὐαίσθητοι γιά τό ἔθνος, τήν ἐπιβίωσή του καί τά συμφέροντα τοῦ νεοελληνικοῦ ἔθνους καί τῶν ἁπανταχοῦ ἑλλήνων. Ἀπόδειξη γι’ αὐτό, πάντως, θά μποροῦσε νά εἶναι τό γεγονός ὅτι ὁ ἐθνομηδενισμός αὐτή τήν στιγμή ἐκκολάπτεται μέσα στά σπάργανα τοῦ νεοελληνικοῦ καί κυπριακοῦ κράτους καί ὄχι στήν διασπορά. Ἤ μήπως κάνω λάθος; Τέλος, δράττομαι τῆς εὐκαιρίας γιά νά διατυπώσω μερικές θέσεις πού νομίζω ὅτι πραγματολογικά ἐπαληθεύονται πλήρως. Κυρίως ὅτι, ἡ κυριότερη «ἀποστολή» τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους καταμαρτυρούμενα ἦταν καί συνεχίζει νά εἶναι ὁ ἐκμηδενισμός τῶν ἑλλήνων:
  
  Πρῶτον, μετά τήν δημιουργία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους βλέπουμε μία διαρκῆ συρρίκνωση τοῦ μακραίωνου ἑλληνικοῦ ἔθνους ἀπό ἱστορικούς χώρους στούς ὁποίους ἡ παρουσία του δέν συνυφαινόταν, κατ’ ἀνάγκη, μέ τίς κυριαρχικές ὁριοθετήσεις. Κυριαρχικές ὁριοθετήσεις οἱ ὁ ὁποῖες, μετά τήν Βυζαντινή Οἰκουμένη, ἀποτέλεσαν ἀνεπίστροφα, δυστυχῶς, διοικητική προσέγγιση ἑνός, κυριολεκτικά, «μαντρώματος» καί ρατσιστικῆς ὁμοιογενοποίησης τῶν ἀνθρώπων. Πρῶτοι διδάξαντες ἦταν τά ἡγεμονικά κράτη τῆς Εὐρώπης καί τό Ἀμερικανικό κράτος ἤδη ἀπό τά πρῶτα χρόνια μετά τήν Ἀμερικανική Ἐπανάσταση.
  
  Δεύτερον, κανείς δέν ἔχει παρά νά διαβάσει καλύτερα τά διαμειφθέντα τήν δεκαετία τοῦ 1910 καί 1920 γιά νά κατανοήσει πλήρως ὅτι τό μεγαλύτερο πρόβλημα τότε ὅπως καί σήμερα ἔγκειται στό γεγονός πώς οἱ κυβερνῶντες στό μονίμως παραπαίων νεοελληνικό κράτος ἔβλεπαν τόν κόσμο ὄχι μέ ὅρους ἔθνους ἀλλά μέ ὅρους ἐξουσίας-ὑπηκόων, ἀντίστοιχα καί ἀνάλογα μέ τά μοντερνιστικά κράτη τῆς δυτικῆς Εὐρώπης μέ τά ὁποία μονίμως διατηρεῖ ἀσύμμετρες σχέσεις. Ἡ εἰδοποιός διαφορά ὅμως εἶναι γιγαντιαία: Στά δυτικοευρωπαϊκά κράτη ἀπό τόν 16ο-19ο αἰώνα ἡ ἀγωνία δέν ἦταν τό πῶς θά συγκροτήσουν πολιτικά προϋπάρχοντα ἔθνη ἀλλά τό πῶς θά διοικήσουν ἡγεμονικά τίς κοινότητες ἐξαθλιωμένων δουλοπαροίκων οἱ ὁποῖοι στήν μετά-Μεσσαιωνική ἐποχή δημιουργοῦσαν διαφοροποιημένα κοινωνικά περιβάλλοντα. Ἔτσι, ἡ ἀναγκαία καί μή ἐξαιρετέα ἀνθρωπολογική συνοχή νοήθηκε ρατσιστικά, ἐπιβλήθηκε γενοκτονικά καί συγκρατήθηκε στό πλαίσιο μίας σχέσης ἐξουσίας-ὑπηκόων. Ὅπως καί μέ πολλά ἄλλα ἔθνη πού ὑπέστησαν τήν λαίλαπα τοῦ ἡγεμονισμοῦ καί τῆς ἀποικιοκρατίας, ὅμως, τό ἀνθρωπολογικό περιβάλλον τῶν ἑλλήνων ἦταν διαφορετικό. Διέθεταν μακραίωνη πνευματική καί πολιτική διαμόρφωση καί μεγάλα κτίσματα πολιτικοῦ πολιτισμοῦ, δηλαδή, διέθεταν συγκροτημένο ἔθνος. Ἀναμφίβολα, ἀνθρωπολογικά μιλώντας ἦταν διάσπαρτο καί τό στοίχημα σωστά νοούμενο ἦταν νά συνεχίσουν τόν βίο τους στούς ἱστορικούς τους χώρους καί ὄχι νά μαντρωθοῦν κυριαρχικά στά πρότυπά του δυτικοευρωπαϊκοῦ ἡγεμονικοῦ κράτους. Κάτι τέτοιο, ὅμως, ὑπερέβαινε τίς δυνατότητες τοῦ νεοσυστανθέντος ἐξαρτημένου νεοελληνικοῦ κράτους. Αὐτό μποροῦμε νά τό ποῦμε καί διαφορετικά: Οἱ ἕλληνες καί τά ἄλλα ἔθνη τά ὁποῖα μέ τόση ἀκρίβεια περιέγραφαν διάνοιες μεγάλης ἐμβέλειας ὅπως ὁ Ρήγας Φεραῖος καί ὁ Καβάφης, μποροῦσαν σχεδόν αὐτόματα νά δημιουργήσουν δημοκρατίες καί εἰρηνικές σχέσεις ἄν, ὅπως τό ἔθεσε ὁ Ρήγας, ἐξέλειπε ὁ τύραννος. Εἴχαμε ὅμως διαφορετικές ἐξελίξεις: Τελικά μετά ἀπό μεγάλες ἀνθρωπολογικές καταστροφές μιμούμενοι τά δυτικοευρωπαϊκά πρότυπα δημιουργήθηκαν δύο μοντερνιστικά κράτη. Δέν ἀντιλέγω ὅτι ὑπό τίς ἱστορικές συνθῆκες της τότε ἐποχῆς ἐνδεχομένως μία τέτοια καταστροφή νά ἦταν σέ πολύ μεγάλο βαθμό ἀναπόφευκτη.
  
  Τρίτον, γιά λόγους σχετικούς μέ τά ἀκαδημαϊκά μου καθήκοντα, διαβάζοντας βιβλίο νεοεισερχόμενου συναδέλφου πού μόλις κυκλοφόρησε, ὁ ὁποῖος, ὑπό τό πρίσμα τῆς Θουκυδίδειας ἐπιστημονικῆς παράδοσης διεθνῶν σχέσεων συνέγραψε πρωτοπόρα μελέτη γιά τό 1922 (Διονύσιος Τσιριγώτης, Ἡ ἑλληνική στρατηγική στή Μικρά Ἀσία, 1919-1922. Σύγχρονη ἑλληνική ἱστορία καί ἐξωτερική πολιτική, βιβλίο στόν πρόλογο τοῦ ὁποίου ὁ Καθηγητής Γιῶργος Κοντογιώργης ἔγραψε ἐξίσου σημαντικές παρατηρήσεις), κανείς βλέπει ξεκάθαρα τήν ἀντιπάθεια πολλῶν ἐξουσιαστικῶν τρωκτικῶν τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους γιά τούς τότε ἐκτός συνόρων ἕλληνες. Διαβάζοντας αὐτή τήν ἔξοχη καί ἐπιστημονικά θεμελιωμένη ἀνάλυση, κανείς βλέπει ξεκάθαρα πώς οἱ τότε νοοτροπίες δέν διαφέρουν ἀπό τήν ἐξόφθαλμη σημερινή ὁλοκληρωτική ἐγκατάλειψη ἑνός ἀπό τά πιό ἀνθηρά κομμάτια τοῦ ἑλληνικούς ἔθνους στήν Κύπρο ἀλλά καί τήν ἀδιαφορία μέ τήν ὁποία ἀντιμετωπίζουν πολλοί σήμερα τόν ἐκφυλισμό τῶν ἐξωτερικῶν συνόρων της σημερινῆς ἑλληνικῆς κυριαρχίας, καθώς ἐπίσης καί τήν παντελῆ ἀδιαφορία γιά τίς ραγδαῖες ἀλλαγές στίς περιφερειακές κατανομές ἰσχύος καί συμφερόντων οἱ ὁποῖες κτίζουν μοντερνιστικούς ἐθνικισμούς ἀπίστευτα ἀναχρονιστικούς. Κανείς βλέπει ἀκόμη ὅτι σήμερα δέν μιλᾶμε πλέον γιά κάποια συμμετρική σχέση μεταξύ τῶν εὐρύτερα ἐθνικά καί οἰκουμενικά σκεπτόμενων καί τῶν μοντερνιστῶν νεοελλήνων ἀλλά γιά μία πλήρη πλέον πνευματική, πολιτική καί γλωσσική καθίζηση. Στίς μέρες μᾶς ἀναρίθμητοι πλέον νεοέλληνες διανοούμενοι ἐπιχειροῦν νά ἐνοχοποιήσουν τά πνευματικά καί πολιτικά μας ἐρείσματα κάνοντας τεράστια ἐξομοιωτικά ἅλματα πού ἐξισώνουν αὐτά τά ἐρείσματα μέ ἐθνικιστικές μοντερνιστικές ἀντιλήψεις ἄσχετες μέ τόν μακραίωνα πολιτισμό μας. Τά ἑλληνικά πανεπιστήμια καί οἱ κρατικοί θεσμοί κυριολεκτικά γέμισαν μέ ἱεραποστόλους οἱ ὁποῖοι μέσα σέ διεθνικές συσπειρώσεις προωθοῦν ἰδεολογικά προσανατολισμένες ἐθνομηδενιστικές ἀποδομήσεις τῶν ἑλλαδιτῶν καί κυπρίων. Ὅλως περιέργως, οἱ ἴδιοι ἤ περίπου οἱ ἴδιοι εἶναι ἐξαιρετικά ἐπιεικεῖς μέ τόν σκοπιανό καί ἀλβανικό ἀναθεωρητικό ἐθνικισμό. Ὅλως περιέργως ἐπίσης οἱ ἴδιες ὑπηρεσίες καί ἀλλόκοτοι δρῶντες ὅπως ὁ κερδοσκόπος Σόρος τήν ἴδια στιγμή πού προωθοῦν τόν ἐθνομηδενισμό στήν ἡμέτερη πλευρά προωθοῦν τόν κρατικό ἀναθεωρητικό ἐθνικισμό στά Σκόπια καί ἄλλα κράτη τῆς περιοχῆς μας. Στήν Κύπρο, ἐξάλλου, οἱ ἴδιοι ἤ περίπου οἱ ἴδιοι ἐδῶ καί μία περίπου δεκαετία ἀνέλαβαν ἐργολαβικά τήν ἀντίκρουση τῆς εἰρηνικῆς ἐπίλυσης τοῦ κυπριακοῦ ὑπό τό πρίσμα τῆς διεθνοῦς καί εὐρωπαϊκῆς νομιμότητας εὐνοώντας ἕνα ἀκριβῶς ρατσιστικό «κρατικό ἔθνος κυπρίων» πού ἀσφαλῶς θά εἶναι δημοκρατικά ἰσοπεδωμένο καί ἰμπεριαλιστικά κατεχόμενο. Συναφής εἶναι ἐπίσης ὁ ἰλαροτραγικός καί ντροπιαστικός «δημόσιος διάλογος» τῶν τελευταίων ἑβδομάδων γιά τήν ἀπόδοση Ἰθαγένειας. Ἀποκλίνοντας ἀπό πιό σώφρονες καί ψύχραιμες προσεγγίσεις ἄλλων εὐρωπαϊκῶν κρατῶν ἐπιχειρεῖται μία ἐπιπόλαιη, ἐσπευσμένη καί ἰδεολογικοπολιτικά ἐμπνευσμένη –καί μάλιστα ἐθνομηδενιστικά προσανατολισμένη– νομιμοποίηση ὄχι μόνο τῆς λαθρομετανάστευσης ἀλλά καί μέ τόν τρόπο αὐτό ἐνθάρρυνση τῆς λαθρομετανάστευσης. Ἡ ὕβρις καί ἐπωδός ἦταν καί ἀναμενόμενη: Ὅποιος μέ ψυχραιμία καί σύνεση παρατηρήσει ὅτι χρειάζεται περισσότερη σκέψη γιά τήν πολιτική πού πρέπει νά υἱοθετηθεῖ κατατάσσεται συνοπτικά σέ ἐκείνη τήν βδελυρή μεταφυσική ἔννοια τῶν «ἀκροδεξιῶν». Μία δηλαδή πρόστυχη καί κατάπτυστη ὑβριστική κατασκευή πού ἑτοιμοπόλεμα ὑπηρετεῖ ἕνα πλέον μεγάλο πλῆθος πνευματικῶν καί πολιτικῶν θαμώνων τοῦ διεθνικά, ἐξωπολιτικά καί ἐξωελληνικά (γιά νά θυμηθοῦμε τήν γνωστή φράση τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου) στημένου ἐθνομηδενιστικοῦ περίγυρου. Ἀκροδεξιός ὅποιος ἔχει ἀντιρρήσεις γιά τήν καταστρατήγηση τῆς διεθνοῦς καί εὐρωπαϊκῆς νομιμότητας στήν Κύπρο, ἀκροδεξιός ὅποιος ἀντισταθεῖ στόν τουρκικό ἐπεκτατισμό, ἀκροδεξιός ὅποιος ἀντισταθεῖ στόν ἀλυτρωτισμό «κρατικῶν ἐθνῶν» τῶν Βαλκανίων, ἀκροδεξιός ὅποιος ἀντικρούσει τήν λαθρομετανάστευση, ἀκροδεξιός ὅποιος ἀντικρούσει τόν ἀποδομητικό ἐθνομηδενισμό, ἀκροδεξιός ὁ Σαμαράς, ἀκροδεξιός ὁ Μίκης Θεοδωράκης καί ὁ Βάσος Λυσσαρίδης, ἀκροδεξιοί ὅσοι δέν εἶναι ἐθνομηδενιστές, ἀκροδεξιοί ὅσοι ἀγαποῦν τόν πολιτισμό τους καί τήν πατρίδα τους, ἀκροδεξιοί ὅσοι προσκολλῶνται στίς παραδόσεις τους, ἀκροδεξιοί ὅσοι θέλουν μία Εὐρώπη τῶν Πατρίδων, ἀκροδεξιοί ὅσοι δέν θέλουν νά διαμελιστεῖ τό Αἰγαῖο ἤ νά ὁδηγηθεῖ ἡ Θράκη πρός ἀπόσχιση, ἀκροδεξιοί ὅσοι ἀμφισβητοῦν ἀλβανικές θέσεις ὅτι τά σύνορά τους πρέπει νά εἶναι μέχρι τήν Πρέβεζα, ἀκροδεξιοί καί ὑπερβολικοί ὅσοι δέν συμφωνοῦν πώς ὑπάρχει «Αἰγαιακό μακεδονικό ἔθνος», ἀκροδεξιοί ὅσοι θέλουν ἄμεση δημοκρατία, ἀκροδεξιοί ὅσοι εἶχαν ἀντίρρηση στίς ἄνομες καί καταχρηστικές μεταψυχροπολεμικές ἐπεμβάσεις τῆς «διεθνοῦς κοινότητας», καί τά λοιπά (βδελυρά καί ντροπιαστικά πού θίγουν τόν κοινό νοῦ καί κάθε ἔννοια πολιτικοῦ πολιτισμοῦ).
  
  Σταματῶ λοιπόν ἐδῶ τονίζοντας ὅτι κατανοῶ πλήρως τίς ἀνησυχίες τῶν συναδέλφων γιά τήν ἑλληνική γλώσσα ἀλλά δυστυχῶς τό πρόβλημα τῶν νεοελλήνων εἶναι πολύ βαθύτερο: Εἶναι ταυτόχρονα πνευματικό καί πολιτικό. Σύντομα θά εἶναι καί ἀνθρωπολογικό, ὅποτε ἡ πολλαπλή διχοτόμησή του θά εἶναι ἀναπόδραστη. Ἰδεολογικά, ὑποσυνείδητα ἤ ἐνδόμυχα πολλοί ἴσως αὐτό θέλουν, διαφορετικά δέν εἶναι κατανοητό γιατί τό ὑποστηρίζουν μέ τόσο φανατισμό ὅσον ἀφορᾶ τήν Κύπρο ἤ γιατί ἐπιδεικνύουν τόσο μεγάλο ἔλλειμμα εὐαισθησίας γιά τίς ἀναθεωρητικές ἀξιώσεις κατά τῆς Ἑλλάδας.
  ΠΗΓΗ:ΙΝΦΟΓΝΩΜΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Στέργιος Σάκκος, Τα σύμβολα της Εκκλησίας

  Posted: January 22, 2010, 9:40am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  
  Η ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
  Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ἡ πρώτη Ἐκκλησία ἦταν ἐσταυρωμένη ὅπως καί ὁ Κύριος, ὁ Νυμφίος της. Κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες ἡ χριστιανική πίστη ἦταν ἀνεπίσημη καί τήν θεωροῦσαν παράνομη. Ἡ πολιτεία εἶχε στό πρόγραμμά της τήν ἐξόντωση τῶν χριστιανῶν. Παρ’ ὅλα αὐτά ἡ ὀργάνωση τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ἦταν κάτι τό ὁποῖο.....
  δέν ξαναφάνηκε ἄλλη φορά στήν ἱστορία.
  Κανένας ὀργανισμός, πού βρέθηκε κάτω ἀπό ἕναν τόσο σκληρό διωγμό, δέν κατόρθωσε νά ἐπιζήσει ἐκτός ἀπό τήν Ἐκκλησία. Καί ἐνῶ ἡ τυπική ὀργάνωση, ἡ ἐξωτερική διάκριση τάξεων καί ὅ,τι ἄλλο ἀφορᾶ στό πρωτόκολλο, ἦταν πράγματα ἀνύπαρκτα, ἡ οὐσιαστική ὅμως ὀργάνωση καί ἡ ἐσωτερική συνοχή, τά ὁποῖα σήμερα τείνουν νά ἐκλείψουν, ἦταν τότε ἀνεπτυγμένα στόν ὕψιστο βαθμό. Κατά τήν περίοδο αὐτή ἡ Ἐκκλησία διέτρεξε δύο μεγάλους κινδύνους. Ἀπό τό ἕνα μέρος ἄγριοι διωγμοί ἀπό τήν εἰδωλολατρική πολιτεία ἐπεδίωκαν νά ἐξοντώσουν ὅλους τούς χριστιανούς, ἀπό τό ἄλλο ἀναρίθμητες καί φοβερές αἱρέσεις ἀπειλοῦσαν ν’ ἀλλοιώσουν καί νά καταπιοῦν τήν νέα καί ἀνεπίσημη χριστιανική πίστη.
  Οἱ συνθῆκες τῆς ἐποχῆς εὐνοοῦσαν πολύ καί τούς δύο ἐχθρούς τῶν χριστιανῶν. Κάθε εἰδωλολάτρης μποροῦσε νά συλλαμβάνει χριστιανούς, νά τούς κακοποιεῖ καί νά τούς ὁδηγεῖ στούς δημίους. Οἱ χριστιανοί ἦταν λίγοι ἀνάμεσα σέ ἑκατομμύρια εἰδωλολάτρες. Ἡ χριστιανική διδασκαλία μόλις εἶχε διατυπωθεῖ στά λίγα βιβλία καί στίς ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων, ἀλλά καί αὐτά δέν εἶχαν γίνει ἀπό τήν ἀρχή παντοῦ γνωστά, ἐπειδή τά μέσα ἐπικοινωνίας ἦταν πάρα πολύ ἀτελῆ. Ἄλλοι γνώριζαν δέκα, ἄλλοι πέντε, ἄλλοι ἕνα.
  Ἡ διδασκαλία βασιζόταν κυρίως στήν προφορική παράδοση. Κυκλοφοροῦσαν νόθα καί κακόδοξα βιβλία ὡς δῆθεν ἀποστολικά, πολύ περισσότερα ἀπό τά γνήσια. Οἱ χριστιανοί δέν μποροῦσαν νά ἐπικοινωνοῦν εὔκολα μεταξύ τους. Δέν ὑπῆρχαν ἑρμηνευτικά ἤ ἄλλα διδακτικά βιβλία καί ἦταν δύσκολο νά γνωρίσουν ὁλοκληρωμένη τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλες αὐτές οἱ συνθῆκες εὐνοοῦσαν τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι ἀνέπτυσσαν μεγάλη δράση καί ἀπειλοῦσαν ν’ ἀφανίσουν τήν ἀληθινή πίστη στήν χοάνη μιᾶς πανθρησκείας.
  Καί ὅμως, ἡ Ἐκκλησία ἦταν τόσο στεγανά περιφραγμένη ἀπό τήν ἐναγώνια ἐπαγρύπνηση τῶν ποιμένων της καί ἀπό τήν παροιμιώδη πειθαρχία τῶν μελῶν της, ὥστε κατόρθωσε νά περιφρουρήσει καί νά διαφυλάξει ἀμίαντη τήν διδασκαλία της καί νά διατηρήσει τό πλήρωμά της πού ἀπειλοῦσαν νά τό καταστρέψουν καί οἱ αἱρετικοί καί οἱ διῶκτες. Ὄχι μόνο διατηρήθηκε ἡ Ἐκκλησία ἀμίαντη στήν πίστη καί ἀκέραιη στό πλήρωμα, ἀλλά καί νίκησε.
  Αὐτό τό θαυμαστό φαινόμενο ξεπερνᾶ βέβαια τά ὅρια τοῦ φυσικοῦ. Ὀφείλεται πρῶτα ἀπ’ ὅλα στήν θεία προέλευση τῆς Ἐκκλησίας. Ἐφ’ ὅσον ὅμως ἡ Ἐκκλησία μαζί μέ τό θεῖο στοιχεῖο ἔχει καί τό ἀνθρώπινο, ἡ διάσωσή της ὀφείλεται κατά δεύτερο λόγο καί στά ἀνθρώπινα μέτρα, τά ὁποῖα λάμβαναν οἱ χριστιανοί. Ἕνα ἀπό τά μέτρα αὐτά ἦταν καί ἡ χρήση τῶν συμβολικῶν σημείων ἀναγνωρίσεως.
  Ἔχοντας ὑπ’ ὄψιν μου ὅτι ὁ Κύριος προκειμένου νά ἐκφράσει μέ ἀκρίβεια αὐτό πού ἤθελε, δέν δίστασε νά παρομοιάσει τόν ἑαυτό του μέ κλέφτη (Ἀποκ. 3,3· 16,15) καί τούς καλούς χριστιανούς μέ τόν πανοῦργο οἰκονόμο (Λουκ. 16,1-8), τολμῶ νά παρομοιάσω τά συμβολικά ἐκεῖνα σημεῖα ἀναγνωρίσεως μέ τό σφυροδρέπανο τῶν κομμουνιστῶν καί μέ τόν ἀγκυλωτό σταυρό τῶν ναζιστῶν.
  Ἦταν κάτι ἀνάλογο, ἄσχετο ἄν παρόμοια χρησιμοποιοῦν σήμερα φαῦλοι καί ἀντίχριστοι ὀργανισμοί. Ὅπως τά σημερινά σύμβολα τῶν ὀργανισμῶν αὐτῶν, ἔτσι ἀκριβῶς καί τά σύμβολα τῶν ἀρχαίων χριστιανῶν δέν ἦταν μόνο ἀναγνωριστικά, ἀλλά καί σύμβολα πού ἐνέπνεαν ἐνθουσιασμό καί ὑπενθύμιζαν πολλά βαθύτερα νοήματα τῆς πίστεως. Μποροῦμε ἐπίσης νά τά παρομοιάσουμε καί μέ ἄλλα συμβολικά σημεῖα, ἀρχαιότερα τοῦ Χριστιανισμοῦ.
  Ἀπό μία ἄποψη ἦταν ἀνάλογα καί μέ τά ἱερογλυφικά γράμματα τῶν ἱερέων τῆς ἀρχαίας Αἰγύπτου. Ὅπως ἐκεῖνα, ἔτσι καί τά σύμβολα τῶν χριστιανῶν, γιά τόν τυχόντα ἦταν μικρά καί ἁπλᾶ ἰχνογραφήματα, γιά τούς μεμυημένους ὅμως ἦταν ἐπιγραφές πού μιλοῦσαν ὁλοκάθαρα καί κείμενα μέ βαθύ περιεχόμενο. Βέβαια τά ἱερογλυφικά τῶν Αἰγυπτίων ἦταν ἀλφάβητος συστηματική, ἐνῶ τά σύμβολα τῶν χριστιανῶν ἦταν αὐθόρμητα καί ἀσυστηματοποίητα ۟ μποροῦν ὅμως καί αὐτά νά χαρακτηριστοῦν συμβολική ἀλφάβητος τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας.
  Ἐνῶ συζητοῦσαν δυό ἄνθρωποι ἄγνωστοι, ὁ ἕνας, πού ἦταν χριστιανός, χάραζε δῆθεν ἀφηρημένα ἤ ἀντανακλαστικά δύο κάθετες γραμμές στό ἔδαφος ἤ στό σκονισμένο τραπέζι. Ἐάν ὁ ἄλλος ἦταν ἀμύητος δέν ἔδινε σημασία στό τόσο ἁπλό αὐτό σχῆμα, τήν δῆθεν ἀφηρημένη κίνηση τοῦ ἄλλου. Ἐάν ὅμως ἦταν καί αὐτός χριστιανός, ἔβλεπε ὅτι τό σχῆμα ἦταν σταυρός καί ζωγράφιζε καί αὐτός μιά ἄτεχνη ἄγκυρα.
  Ξαφνικά οἱ δύο συνομιλητές κοιτάζονταν στά μάτια. Τά βλέμματά τους ἔλαμπαν ἰδιαίτερα. «Εἶσαι τῆς ὁδοῦ;», ρωτοῦσε ὁ ἕνας. «Ἀδελφέ μου», ἦταν ἡ ἀπάντηση τοῦ ἄλλου. Καί οἱ δύο χριστιανοί ἀναγνωρίζονταν. Ἡ συζήτησή τους, πού μέχρι τότε ἦταν ἄσκοπη, στρέφεται τώρα στήν πίστη, στόν Χριστό. Ὁ ἕνας ἀδελφός ὁδηγεῖ τόν ἄλλο στήν ἐκκλησία τοῦ τόπου του.
  Δύο ἐπαρχιῶτες ἐπισκέπτονται στήν κεντρική πόλη ἕνα μακρινό συγγενῆ ἤ φίλο, τόν ὁποῖον ἔχουν νά δοῦν πέντε χρόνια. Ὁ ἕνας εἶναι χριστιανός, πρᾶγμα πού δέν τό γνωρίζει ὁ ἄλλος πού εἶναι εἰδωλολάτρης. Ὅταν μπαίνουν στήν αἴθουσα τῆς ὑποδοχῆς, βλέπουν μερικές τοιχογραφίες σάν αὐτές μέ τίς ὁποῖες συνήθιζαν νά διακοσμοῦν τά σπίτια τους οἱ ἀρχαῖοι. Ἕνα δάσος, τέσσερις ποταμοί, δέντρα, ἄνθη, ἄγρια ζῶα καί πτηνά. Στή μέση ἕνας νέος ἄνδρας παίζει λύρα καί ὅλα τ’ ἀγρίμια τοῦ δάσους τόν προσέχουν γοητευμένα. Στήν ὀροφή κρέμονται δύο λυχνίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν σχῆμα πλοίου· τά σκάφη φέρουν στά πλευρά ἕναν ἰχθύν καί μιά ἄγκυρα. Ὁ εἰδωλολάτρης ξένος θαυμάζει τήν τοιχογραφία. «Τί πετυχημένος Ὀρφέας!», λέγει, «καί οἱ λυχνίες μοῦ ὑπενθυμίζουν τό ὑγρό βασίλειο τοῦ Ποσειδώνα. Φαίνεται ὅτι ἐπειδή ἔχετε λιμάνι, τιμᾶτε ἰδιαίτερα τόν Ποσειδώνα».
  Οἱ οἰκοδεσπότες δέν ἀπαντοῦν. Προσποιοῦνται ὅτι ἐνδιαφέρονται γιά ἄλλα σημεῖα συζητήσεως. Ὁ ἄλλος ὅμως ξένος, ὁ χριστιανός, τά ἑρμηνεύει ὅλα. Γνωρίζει ὅτι βρίσκεται σέ χριστιανικό περιβάλλον. Γνωρίζει ὅτι ὁ νέος ἄνδρας τῆς εἰκόνας δέν εἶναι ὁ Ὀρφέας, ἀλλά ὁ Χριστός. Οἱ λυχνίες τοῦ ὑπενθυμίζουν τήν χειμαζομένη Ἐκκλησία καί ὄχι τό ὑγρό βασίλειο τοῦ Ποσειδώνα. Παρατηρεῖ τήν σεμνότητα τῶν γυναικῶν τῆς οἰκογενείας, βλέπει ὅτι ὁ οἰκοδεσπότης δέν άπαντᾶ σ’ ἕνα ἄσεμνο ἀστειολόγημα τοῦ ἄλλου ξένου. Εἶναι βέβαιος ὅτι ὁ συγγενής του καί ἡ οἰκογένειά του εἶναι χριστιανοί.
  Στό σπίτι ἑνός χριστιανοῦ συγκεντρώνονται πενήντα ἄλλοι καί διαβάζουν τίς Γραφές, ἀκοῦν τήν διδασκαλία ἑνός πρεσβυτέρου, προσεύχονται καί τελοῦν τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Στούς τοίχους τοῦ δωματίου τῆς συγκεντρώσεως ἀντί γιά ἄλλη διακόσμηση ὑπάρχει μιά συνεχής κληματαριά. Ὅσοι πιστοί τήν βλέπουν θυμοῦνται τήν διδασκαλία τοῦ Κυρίου «Ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα» (Ἰωαν. 15,5) καί καταλαβαίνουν καλά πόσο ἀναγκαῖος καί ἀναντικατάστατος εἶναι ὁ Χριστός στήν ζωή τους καί πόσο στενή εἶναι ἡ σχέση μεταξύ τους. Εἶναι ἀδύνατον νά συνδέονται μέ τόν Χριστό, χωρίς νά συνδέονται μέ ὅλους τούς ἀδελφούς.
  Συμβαίνει καί μ’ αὐτούς ὅ,τι συμβαίνει μ’ ἕνα κλωνάρι, πού γιά νά πάψει νά ἐπικοινωνεῖ μέ ἄλλο κλωνάρι πρέπει πρῶτα ν’ ἀποκοπεῖ ἀπό τήν κληματαριά. Ἡ ἰδέα αὐτή τούς διδάσκει καί τούς ἐνθουσιάζει.
  Πολλά εἶναι τά σύμβολα πού χρησιμοποίησαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί. Τά περισσότερα τά ἔπαιρναν ἀπό τήν Γραφή. Ἀστέρια, ποταμοί, στάχυα, ἄμπελος, ἀμνός, ἰχθύς, ἄγκυρα, διάφορα μονογράμματα καί κυρίως ὁ σταυρός.
  Θά διαλέξουμε καί θά μελετήσουμε τά σπουδαιότερα 24, πού συναντῶνται καί στήν Γραφή καί στά μνημεῖα πού διασώθηκαν ἀπό τούς τρεῖς πρώτους αἰῶνες.
  Ἔτσι, ἐκτός ἀπό τήν σημασία τῆς πρωτοχριστιανικῆς συμβολικῆς ἀλφαβήτου θά δοῦμε καί ποιές ἦταν οἱ ἔννοιες πού κυριαρχοῦσαν στήν σκέψη τῶν πρώτων χριστιανῶν.
  (Στέργιος Σάκκος, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης)
  ΠΗΓΗ:ΑΚΤΙΝΕΣ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Ποῦ εἶναι τό ἑλληνικό κράτος στήν ἐκτός πόλεων Θράκη;

  Posted: January 22, 2010, 9:38am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  
  Μία σηµαντική παράµετρος (καί) τῆς τουρκικῆς αὐθαιρεσίας στή θρακική ὕπαιθρο εἶναι καί ἡ σχεδόν ἀπόλυτη ἀπουσία τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἐκτός τῶν ἀστικῶν κέντρων. Ἕνα πρόσφατο συµβάν ἦρθε νά ἐπιβεβαιώσει τήν ἐκτίµηση αὐτή καί µᾶς δίνει τό ἔναυσµα γιά.....
  κάποιες δυσάρεστες σκέψεις.
  Πρίν µιά δεκαετία στόν νοµό Ροδόπης (ἐκτός Κοµοτηνῆς καί Σαπῶν) ὑπῆρχαν καµµιά εἰκοσαριά ἀστυνοµικοί σταθµοί: Κέχρος, Ἀρριανά, Νέα Σάντα, Στρύµη, Μαρώνεια, Ἀρίσβη, Ἄρατος, Ραγάδα, Ἀσώµατοι, Γρατινή, Νέο Σιδηροχώρι, Θρυλόριο, Αἴγειρος, Σώστης, Ὀργάνη, Ξυλαγανή, Καλλίστη καί Ἴασµος. Ἀπό ὅλους αὐτούς σήµερα λειτουργοῦν µόλις οἱ 4 τελευταῖοι, µέ τόν ὀρεινό ὄγκο νά «καλύπτεται» ἀπό τά 2-3 ἄτοµα τῆς Ὀργάνης πού διαθέτουν ἕνα ὄχηµα! Τά ἴδια χάλια καί στήν Ξάνθη: Ἔκλεισαν οἱ ἀστυνοµικοί σταθµοί σέ Σάτρες, Κοτύλη, Μέδουσα, Ὡραῖον καί Μύκη, γιά νά µείνει µόνο ἡ µικρή δύναµη στόν Ἐχῖνο. Ἀκόµη καί τό Τµῆµα συνοριακῆς φύλαξης Κοτύλης ἑδρεύει στήν …Ξάνθη!
  Ἄν δέν κάνουµε λάθος αὐτή ἡ κατάσταση δηµιουργήθηκε ἀφενός ἀπό τό πνεῦµα τοῦ ἐκσυγχρονισµοῦ καί τῆς οἰκονοµίας δυνάµεων κι ἀφετέρου ἀπό τήν πρωτοβουλία πού εἶχε ἀναληφθεῖ ἀπό τόν τότε διευθυντή Γ. Κοκκίνη. Κάπως ἔτσι λοιπόν φτάσαµε στό σηµερινό σηµεῖο, µέ τά (ἰδιόκτητα) οἰκήµατα τῶν τέως ἀστυνοµικῶν σταθµῶν νά ρηµάζουν καί τήν αὐθαιρεσία νά ὀργιάζει.
  
  Ὅταν µάλιστα ὁ Στρατός ἔχει παράλληλα καταργήσει ΟΛΑ σχεδόν τά φυλάκιά του* στό βουνό (Κρυστάλλη, Δραγάτι, Μαχαίρα, Σαρακηνή, Νυµφαία, Κάρδαµος, Κύµη, Ἄνω Βυρσίνη, Κέχρος, Κάτω Βυρσίνη), ἀντιλαµβάνεται κανείς ὅτι ἐδῶ µιλᾶµε ὄχι ἁπλῶς γιά ἀποψίλωση ἀλλά γιά σταδιακή …ἀποχώρηση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους ἀπό τήν περιοχή. Εἶναι δυνατόν νά διατείνεσαι ὅτι διαθέτεις κρατική παρουσία καί ἀσκεῖς ἐξουσία σέ µιά περιοχή (ἴσα µέ ἕναν νοµό) πού δέν ἔχει ὄχι δηµόσια ὑπηρεσία ἀλλά οὔτε κἄν Ἀστυνοµία;
  
  Τί λέει ἄραγε ἡ τοπική ἀστυνοµική διεύθυνση, θά τήν ὑφιστάµεθα αὐτήν τήν - πρόσφατη - κληρονοµιά ἐσαεί; Γίνεται τά γραφεῖα σέ Κοµοτηνή καί Ξάνθη νά βρίθουν ἀπό πλεονάζον προσωπικό καί ταυτόχρονα σέ δεκάδες χωριά, µειονοτικά καί µή, νά µήν ἐµφανίζεται ποτέ ἀστυνοµικός; Ὁ νέος ὑπουργός κ. Χρυσοχοΐδης (πού πρός τιµήν του ἔστειλε ἐπιτέλους πίσω στήν ἀποστολή τους τούς συνοριοφύλακες) µήπως πρέπει νά δεῖ κι αὐτό τό θέµα;
  
  * Κι ἄν ἀκόµη ἰσχύει πώς ἦταν εὐρωπαϊκή µας ὑποχρέωση κάτι τέτοιο, δέν µποροῦσε νά παρακαµφθεῖ µέ ἄλλο πρόσχηµα; Ὅποιος θέλει, τρόπους βρίσκει…
  
  ΠΗΓΗ:ΙΝΦΟΓΝΩΜΟΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
  
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Ἑλλάς καί οἰκουμένη

  Posted: January 22, 2010, 9:35am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  
  
  Ἡ ἱστορικότητά του ἔχει μεγάλη σημασία γιά κάθε λαό. Ἱστορικός, ὅμως, εἶναι ἕνας λαός, τοῦ ὁποίου ἡ ἱστορία μεταφέρει σημασίες. Κοσμοϊστορικοί δέ εἶναι οἱ λαοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν παίξει σημαντικό ρόλο στή διαμόρφωση τοῦ κόσμου, ἀφοῦ ἡ ἱστορία τούς μεταφέρει σημασίες κοσμοϊστορικές.
  
  Ὑπάρχουν πολλοί ἱστορικοί λαοί. Αὐτοί, ὅμως......
  , πού μποροῦμε νά χαρακτηρίσουμε ὡς κοσμοϊστορικούς εἶναι λίγοι. Οἱ Ἕλληνες εἶναι ἕνας κοσμοϊστορικός λαός. Σέ αὐτό ὅλοι συμφωνοῦν. Ἐκεῖνο πού κάνει τούς Ἕλληνες κοσμοϊστορικό λαό εἶναι βέβαια ἡ ἱστορική παρουσία τους, περισσότερο ὅμως εἶναι ἡ σχέση τους μέ τήν οἰκουμένη. Ἡ σχέση αὐτή εἶναι πολιτισμική: οἱ Ἕλληνες δίνουν, κατ’ ἐπανάληψη καί κατ’ ἐξακολούθηση, ἕνα παράδειγμα, ἕνα τρόπο βίου, πού μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς πρότυπο. Αὐτό τό ἰδιαίτερο καί σπάνιο φαινόμενο τό χαρακτηρίζουμε σάν οἰκουμενικότητα.
  Ἡ οἰκουμενικότητα εἶναι κάτι πού συνεχίζει καί συμπληρώνει τήν ἐντελέχεια καί τή μεγάλη σημασία ἑνός πολιτισμικοῦ περιβάλλοντος, ὥστε αὐτό νά προβάλλει ὡς παγκόσμιο πρότυπο. Ὑπάρχουν διάφορες μορφές οἰκουμενικότητας. Ἡ οἰκουμενικότητα χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ἠθική ποιότητά της, καί ἐκεῖ βρίσκεται ἡ κρίσιμη καί οὐσιώδης διαφορά τῶν ἑλληνικῶν προτάσεων βίου: δέν ἐπιδιώκουν τήν κυριαρχία καί τήν ἀλλοτρίωση, οὔτε ἔχουν ὠφελιμιστικό χαρακτήρα. Ἡ οἰκουμενικότητα εἶναι ἕνα ἄνοιγμα πρός τόν κόσμο καί ἕνα σύνολο ἀξιῶν πού δωρίζεται. Ἡ οἰκουμενικότητα βρίσκεται πέρα ἀπό σκοπιμότητες, ἀφοῦ προσδιορίζει τήν οἰκουμένη ὡς πολιτισμική ἀντίληψη. Ἡ οἰκουμενικότητα εἶναι ἀσύμβατη πρός τήν κυριαρχία καί δέν ἀποτελεῖ πολιτική ἰδεολογία. Ἡ οἰκουμενικότητα εἶναι ἐπίσης ἀσύμβατη πρός τήν πολυπολιτισμικότητα, ὅπως αὐτή προβάλλεται σήμερα ὡς πανάκεια στά προβλήματα τῶν μεταναστῶν στίς σύγχρονες μεγαλουπόλεις. Δέν ἐπιδιώκεται ἡ πολιτική συσσωμάτωση λαῶν καί χωρῶν, ἀλλά ἡ δημιουργία συνόλων μέ ὑπερφυλετική, ὑπερεθνική, πολιτισμική ἑνότητα. Τέτοια σύνολα χαρακτηρίζουν τήν ἑλληνική ἱστορία καί μποροῦμε νά τά διακρίνουμε, κατά τήν ἀρχαιότητα στίς ἑλληνικές μητροπόλεις καί στίς ἀποικίες τους στή Μεσόγειο καί τόν Εὔξεινο, ἀργότερα στόν μέγα ἑλληνιστικό κόσμο, στήν ἐκπληκτική χιλιόχρονη Βυζαντινή Αὐτοκρατορία καί ἀκόμη, σχετικά πρόσφατα, στίς κοινότητες τῶν Ρωμηῶν τῆς κάθ΄ ἠμᾶς Ἀνατολῆς.
  
  Ἡ ἐποχή τῆς κλασσικῆς ἀρχαιότητας εἶναι ἡ ἐποχή τῆς οἰκουμενικότητας κατ' ἐξοχήν. Ἡ θρησκεία, ἡ γλώσσα, οἱ συνήθειες καί τό σύνολο τῶν πολιτισμικῶν χαρακτηριστικῶν τῶν Ἑλλήνων γίνονται διεθνές πρότυπο. Ἡ κλασσική ἀρχαιότητα συνεχίζει σέ ὅλη τήν ἀνθρώπινη ἱστορία νά ἀποτελεῖ μία φωτεινή ἑστία, στήν ὁποία ὄχι μόνο ἀναφέρονται οἱ αἰῶνες, ἀλλά καί ἐπιστρέφουν. Μετά τόν ἑλληνιστικό κόσμο καί ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ἐνσωματώνει τήν ἑλληνική παράδοση.
  
  Ὁ βυζαντινός κόσμος ἀποτελεῖ καί μία νέα πολιτισμική πρόταση – μέ βάση τή σύνθεση διάφορων πολιτισμικῶν στοιχείων –, στήν ὁποία οἱ Ἕλληνες καί ἡ κλασσική κληρονομιά τούς πρωταγωνιστοῦν. Τό Βυζάντιο δημιουργεῖ ἕνα καθαρῶς πνευματικό πολιτισμό, ὅπου ὁ κόσμος καθαγιάζεται καί ὁ ἄνθρωπος προορίζεται πρός τή θέωση. Κατά τούς μακρούς αἰῶνες τοῦ Βυζαντίου ἡ Αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης - Κωνσταντινούπολης ἀκτινοβολεῖ καί γίνεται πηγή μίμησης. Μποροῦμε νά θεωρήσουμε ὅτι οἱ δύο ρωμαϊκές αὐτοκρατορίες συγκροτοῦνται μέ βάση τόν κλασσικό πολιτισμό.
  
  Οἱ μεγάλες μεταναστεύσεις καί ἡ ἀνάδυση, μέσα ἀπό τόν δυτικό ρωμαϊκό κόσμο, τῶν συγχρόνων εὐρωπαϊκῶν λαῶν θά φέρουν στό προσκήνιο νέες ἀντιλήψεις πολιτισμοῦ καί τρόπους βίου. Ἡ λογική γίνεται τώρα τό ἀπόλυτο κριτήριο. Παραμερίζεται ἔτσι ἀνεπαίσθητα τό μέγα κατόρθωμα τῆς ἑλληνικῆς διανόησης, ὁ ἀποφατισμός, δηλαδή ἡ διανοητική ἐκείνη στάση πού βασίζεται στόν λόγο, ἀλλά ἀρνεῖται τό ὅτι ἡ πραγματικότητα ἐξαντλεῖται στήν λογική της διατύπωση. Ὁ κόσμος χωρίζεται σέ ἐμπειρικό καί ὑπερβατικό. Ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται ἀντιμέτωπος μέ ἕναν ἀπόμακρο Θεό, ἀλλά καί μόνος μέσα σέ μία ἀδιάφορη φύση. Ἡ Δυτική Εὐρώπη χαρακτηρίζεται ἀπό τόν δυναμισμό τῆς ἐπέκτασης καί τῆς ἀλλαγῆς. Ἡ ἀσίγαστη ρομαντική τάση πρός τό ἄπειρο καί ἡ ἀνησυχία τῆς εὐρωπαϊκῆς ψυχῆς διακρίνονται στήν ἀντίληψή της γιά ἕναν κόσμο χωρίς ὅρια. Ἡ μουσική εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχήν τέχνη τῆς Εὐρώπης. Τό ἄνοιγμα στήν οἰκουμένη σημαίνει τώρα τήν παγκόσμια κυριαρχία. Τήν παγκόσμια ἐπέκταση τῆς Εὐρώπης ἐγκαινιάζουν οἱ Σταυροφορίες πρός τήν Ἀνατολή, μέ κορυφαῖο γεγονός τήν πρώτη ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης τό 1204. Γεγονός, πού θά προετοιμάσει τήν πτώση τῆς Ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας ἤ Ρωμανίας, ὅπως εἶναι τό ὄνομά της. Οἱ τελευταῖοι αἰῶνες τοῦ Βυζαντίου εἶναι ἡ ἐποχή πού ὁ ἑλληνικός κόσμος ὑποχρεώνεται σέ ἀναμέτρηση πρός τούς πολιτισμικούς ὅρους πού ἐπιβάλλει ἡ Δύση μέ τόν δυναμισμό της. Πρόκειται γιά μία γιγαντομαχία περί τῆς οὐσίας, ἡ ἔκβαση τῆς ὁποίας εἶναι ἀκόμη ἄδηλη.
  
  Ἰδιαίτερο χαρακτηριστικό της ἑλληνικῆς ἱστορίας ἀποτελεῖ ἡ ἀναγεννητική διάθεση πού ἐμφανίζεται ὡς περισυλλογή, ἀνάμνηση καί διακαής ἐπιθυμία ἐπιστροφῆς. Τούς πρώτους τρομερούς αἰῶνες μετά τήν πτώση τῆς Κωνσταντινούπολης ἀκολούθησε ἡ θαυμαστή ἀναγέννηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ κατά τόν 18ο αἰώνα. Οἱ Ἕλληνες, παρά τήν πολιτική ὑποταγή τους, ὀργανώνονται συλλογικά καί διαπρέπουν καί πάλι στό ἐμπόριο καί στήν οἰκονομία. Οἱ κοινότητες τῶν Ρωμηῶν συνιστοῦν ἕνα καινούργιο κόσμο, πρότυπο καί πηγή μίμησης γιά τούς λαούς τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί τῆς Ἐγγύς Ἀνατολῆς. Στήν καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολή διατυπώνεται μία νέα πολιτισμική πρόταση μέ βάση τόν λαϊκό πολιτισμό, τήν ἀγαπητική διάθεση καί τήν ἐπιθυμία γιά παραμυθίαση. Τήν ἴδια ἐποχή ἡ Δυτική Εὐρώπη χαρακτηρίζεται ἀπό τόν πολιτισμό τοῦ ὑψηλοῦ καί τή διάθεση γιά κυριαρχία. Ἡ ἔκφραση «καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολή» ἀναφέρεται στούς σημαντικούς καί ἀκμαίους ἑλληνικούς πληθυσμούς, οἱ ὁποῖοι ἱστορικά κατοικοῦσαν στούς χώρους ὅπου ἄκμασε ἡ οἰκουμενική Βυζαντινή Αὐτοκρατορία. Μέ τήν ἔκφραση αὐτή δίνεται ἔμφαση στή σπουδαιότητα καί τήν ἰσχύ τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν, οἱ ὁποῖοι κατά τόν 19ο αἰώνα συγκροτοῦσαν καί μεγάλο τμῆμα τῆς νεοσύστατης ἀστικῆς τάξης τῆς ἐκσυγχρονιζόμενης Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας. Σέ ἀντίθεση πρός τό νέο Ἑλληνικό Κράτος οἱ πληθυσμοί τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς βρισκόταν κάτω ἀπό τήν πνευματική καθοδήγηση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Ὡστόσο, ὁ ἐκσυγχρονισμός τῶν Ρωμηῶν τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας γίνεται μέ πρότυπο τή Δύση. Ἀπό τό ἀντιλατινικό φρόνημα τῶν τελευταίων χρόνων τοῦ Βυζαντίου, ὅταν ἀπορρίφθηκε συλλήβδην κάθε ἰδέα συναλλαγῆς μέ τή Δύση, θά φτάσουμε στήν αἴγλη καί τό δέος γιά τήν Εὐρώπη τοῦ Διαφωτισμοῦ. Μετά τό 1922, ὁ εὐρύτερος ἑλληνικός κόσμος τῆς καθ' ἠμᾶς Ἀνατολῆς παύει νά ὑπάρχει.
  
  Ἀπό τόν 18ο αἰώνα ἡ στάση τῶν Ἑλλήνων πρός τήν πολιτισμικά κυρίαρχη Δύση εἶχε πιά μεταβληθεῖ, ἀφοῦ ἡ Δύση πλέον ἀποτελεῖ τό πρότυπο, ἐνῶ τό Νέο Ἑλληνικό Κράτος ἱδρύθηκε μέ τή βοήθεια τῶν δυτικῶν ὡς πραγμάτωση τῆς φαντασιακῆς καί ρομαντικῆς ἰδέας γιά ἀναβίωση τῆς κλασσικῆς Ἑλλάδας. Μετά τήν καταστροφή τῆς καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολῆς ἀπό τό 1922 οἱ Ἕλληνες γίνονται ἕνα μικρό κρατικοποιημένο ἔθνος καί συγκεντρώνονται ὅλοι στά στενά ὅρια ἑνός ἐθνικοῦ κράτους. Τό γεγονός αὐτό εἶναι ἱστορικά καί πνευματικά πρωτοφανές καί δίνει ἀφορμή γιά νά ὑποστηριχθεῖ ἡ ἀπαισιόδοξη ἄποψη ὅτι ὁ Ἑλληνισμός ἔφθασε στό ἱστορικό του τέλος.
  
  Ἡ Δυτική Εὐρώπη θά χρησιμοποιήσει τήν ἀναλυτική ὀρθολογική μέθοδο ὡς κεντρικό ἐργαλεῖο μίας νέας ἀνθρωποκεντρικῆς θεώρησης τοῦ κόσμου. Οἱ ἐπιστῆμες θά προοδεύσουν ραγδαία καί θά κυριαρχήσει ἡ θετικιστική αἰσιοδοξία τοῦ Διαφωτισμοῦ. Ἡ φράση τοῦ ἱεροφάντη τῆς Γαλλικῆς Ἐπανάστασης Σαίν Ζυστ: «ἡ εὐτυχία εἶναι μία ἰδέα καινούργια στήν Εὐρώπη» ἐκφράζει τόν ἀνθρωπιστικό ζῆλο γιά τήν ἐκπλήρωση τῶν ὁραμάτων τοῦ ἀνθρώπου πάνω στή γῆ. Ἔτσι, ὁ ἄνθρωπος θά βρεθεῖ σέ διαλεκτική ἀντίθεση πρός τόν Θεό καί δέν θά διστάσει νά ἐπιβεβαιώσει τόν θάνατό του. Ἡ ὑποταγή τῆς φύσης, ἡ ἐκμετάλλευσή της καί ἡ τεχνική εἶναι αὐτά πού θά ἐπιβάλουν νέους τρόπους βίου. Ἡ κατάληξη εἶναι ἡ ὁμογενοποίηση τῶν ἐθνῶν καί τῶν πολιτισμῶν μέ τήν καταστροφή τῶν πολιτισμικῶν καί τῶν ἐθνικῶν ταυτοτήτων. Μέ πρότυπά της δυτικές βιομηχανικές κοινωνίες καί τόν δυτικό ἀντιπροσωπευτικό φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό ἕνας καθαρά ὑλικός πολιτισμός ἀναδύεται. Γιά πολλούς, αὐτό πού συμβαίνει τούς τελευταίους αἰῶνες εἶναι ὁ θρίαμβος ἑνός μή πνευματικοῦ πολιτισμοῦ, πού βασίζεται στήν καταστρεπτική ἰδέα τῆς ἀέναης τεχνοοικονομικῆς ἀνάπτυξης. Σήμερα φαίνεται ὅτι ὁ κόσμος βρίσκεται πάλι σέ μία καμπή. Ὁ μοντερνισμός, πού πραγματοποιεῖ τό ὅραμα τῆς Δύσης, φαίνεται νά ἔχει ἐξαντληθεῖ. Μία νέα ἐποχή ἑτοιμάζεται νά γεννηθεῖ.
  
  Μέ ἄλλα λόγια, – τά λόγια του Ζᾶν-Φρανσουᾶ Λυοτάρ –, ἡ «μεταμοντέρνα κατάσταση» εἶναι ἡ μεταβατική ἐποχή πού ἀκολουθεῖ τήν παρακμή τῶν Μεγάλων Ἀφηγήσεων τοῦ Διαφωτισμοῦ, τῆς προόδου καί τοῦ Μαρξισμοῦ. Μία Μεγάλη Ἀφήγηση εἶναι ἡ μορφή γνώσης πού στηρίζεται σέ ἀξιόπιστη φιλοσοφική περιγραφή, τέτοια ὥστε ὄχι μόνο ἀπαιτεῖ καθολική ἀποδοχή, ἀλλά καί μπορεῖ νά ἐξηγήσει ὅλες τίς ἄλλες ἀφηγήσεις. Οἱ Μεγάλες Ἀφηγήσεις συγκροτοῦν συστήματα σκέψης καί νοήματος πού παράγουν πολιτική καί πολιτισμό. Οἱ Μεγάλες Ἀφηγήσεις βασίζονται σέ μία καθολική ἀλήθεια καί ὑπόσχονται τήν καθολική σωτηρία.
  
  
  
  Κατά τόν Ζᾶν-Φρανσουά Λυοτάρ οἱ Μεγάλες Ἀφηγήσεις παραχωροῦν σήμερα τή θέση τους στίς μικρές ἀφηγήσεις τῶν τόπων καί τῶν μικρῶν ὁμάδων. Αὐτό σημαίνει τόν κατακερματισμό τοῦ κόσμου, ἀλλά καί τή μεταφυσική γύμνια τοῦ ἀνθρώπου.
  
  Ἀλλά καί ἡ κατάληξη τῆς ἀναλυτικῆς ὀρθολογικῆς μεθόδου σέ τεχνική, πού ἐπιδιώκει τήν παγκόσμια κυριαρχία, ὁδήγησε σέ ἀδιέξοδο. Ζοῦμε ἔτσι σέ ἕνα διαρκές παρόν ὅπου ὅλα ἐπιτρέπονται. Στό σκηνικό του 20ού αἰώνα παρακολουθήσαμε καί βιώσαμε τερατώδη πολιτικά συστήματα, λυσσαλέες συγκρούσεις, ἀδιανόητες τεχνικές ἐπινοήσεις, τήν ἀβυσσαλέα διαφορά τοῦ Βορρᾶ καί Νότου, τήν παρακμή τῆς πραγματικότητας σέ εἰκόνα, τήν ὑποβάθμιση τοῦ ἀντικειμένου σέ εἴδωλο, τήν πτώση τοῦ τόπου σέ μή-τόπο καί τέλος τήν κατάρρευση τοῦ οἰκοσυστήματος. Ζήσαμε μέσα σέ συστήματα πέρα ἀπό τό μέτρο καί διαπιστώσαμε τό παράλογο καί τήν ἀπογοητευτική ποιότητα τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Φαίνεται ὅτι ἡ κατάληξη τοῦ ἄκρατου ὀρθολογισμοῦ εἶναι ἕνας καθολικός ἀνορθολογισμός.
  
  
  
  Ἔτσι μποροῦμε νά μιλήσουμε γιά τό τέλος τῶν οὐτοπιῶν καί τήν παρακμή τῶν ἰδεολογιῶν, ἀφοῦ δέν ὑπάρχει πλέον πρόταση καθολική πού νά καλύπτει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη.
  
  Δεδομένου λοιπόν ὅτι οἱ ὑποσχέσεις τοῦ μοντερνισμοῦ δέν ἔχουν πραγματοποιηθεῖ, προκύπτει ἡ ἀνάγκη νέων μορφῶν ἀπελευθέρωσης καί νέων προτάσεων βίου. Σέ τέτοιες ἀναζητήσεις δέν ὑπάρχει τίποτα πού θά μᾶς βοηθήσει, ἐκτός ἀπό τήν ἐπιστροφή τῶν δοκιμασμένων προτύπων, τῆς μεταφυσικῆς σκέψης καί τοῦ μύθου ἀπό τήν ἐξορία πού τούς ἐπέβαλε ὁ μοντερνισμός.
  
  Οἱ Ἕλληνες σήμερα ἀποτελοῦν ἕνα ὀλιγάριθμο κρατικοποιημένο ἔθνος. Ἡ ἑλληνική γλώσσα ὁμιλεῖται ἀπό λίγα ἑκατομμύρια ἀνθρώπων. Ἡ παραγωγή πολιτισμοῦ, πού θά μποροῦσε νά ἀποτελεῖ παράδειγμα ἤ λόγο μίμησης, εἶναι ἐλάχιστη. Οἱ Ἕλληνες δημιουργοῦν τό ἐθνικό τους κράτος στό ἱστορικό τους κέντρο, τό ὁποῖο ὅμως παρέμεινε περιφερειακή περιοχή γιά πολλούς αἰῶνες. Περιφερειακή, γιατί τό κέντρο βάρους τοῦ Ἑλληνισμοῦ μετατέθηκε κατά τήν ἀρχαιότητα ἀνατολικά καί παρέμεινε ἐπί μακρόν στήν Κωνσταντινούπολη, πόλιν παλαιόθεν ἑλληνίδα καί μεγαλύτερη ἑλληνική πόλη γιά δεκαέξη συναπτούς αἰῶνες. Τό κέντρο βάρους τοῦ Ἑλληνισμοῦ βρίσκεται σήμερα πάλι στή νότιο Βαλκανική. Μετά τό γεγονός αὐτό ὁ Νέος Ἑλληνισμός εἶναι κάτι διαφορετικό, ἐνῶ ἐντείνεται ἡ διαχρονική κρίση ταυτότητας πού τόν χαρακτηρίζει. Ἡ ἀπομάκρυνσή μας ἀπό ἱστορικούς χώρους, πού συνδέονται μέ τήν ἱστορική καί πνευματική μας παρουσία, μᾶς ὑποχρεώνει νά πορευτοῦμε στερούμενοι μίας καθοριστικῆς γιά μᾶς διάστασης. Οἱ δυσχέρειες τοῦ παρόντος, ἡ ἀνησυχία μας γιά τό μέλλον, ἡ ἀμηχανία γιά τόν πολιτισμό μας, ἡ λήθη καί ἡ ἀποξένωση ἀπό τίς παραδόσεις μας, ἡ προσκόλλησή μας σέ πρότυπα πού δέν εἶναι δικά μας, ἡ ἀσάφεια καί ἡ ἀπορία γιά τό τί εἴμαστε καί πού ἀνήκουμε? ὅλα αὐτά συνδέονται ποικιλότροπα, ἐμφανῶς καί ἀφανῶς, μέ τή βίαιη ἀποκοπή μας ἀπό χώρους οἰκείους, μακραίωνες ἐμπειρίες, δοκιμασμένους θεσμούς καί ἑδραιωμένες συμπεριφορές. Τό ζητούμενο, βέβαια, δέν εἶναι μόνο ἡ ἀνάπτυξη, ἡ εὐημερία καί ἐν τέλει ἡ ἐπιβίωση τῆς χώρας μας, ἀλλά κυρίως ἡ γνώση, πού εἶναι προϋπόθεσή τους. Τή γνώση αὐτή σήμερα φαίνεται σάν νά τή στερούμεθα καί σάν νά εἶναι δύσκολο νά τήν ἀνακαλύψουμε.
  
  
  
  Ἔχει διατυπωθεῖ ἡ ἄποψη ὅτι ἡ ἵδρυση τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους στήν περιφέρειά του τότε Ἑλληνισμοῦ καί ἡ ἐπιστροφή τοῦ κέντρου βάρους τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη στή Νότια Ἑλλάδα σηματοδοτοῦν τό τέλος του. Ἡ υἱοθέτηση θεσμῶν ξένων καί ἡ καταθλιπτική ἐπίδραση τῆς Δύσης ὑποστηρίζεται ὅτι ὁδήγησαν στό ἱστορικό τέλος τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Πιστεύουμε ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα βιαστικό συμπέρασμα. Ἡ ἐνδογενής δυναμική πού δημιουργεῖ τήν καταθλιπτική ἐπιβολή τῆς Δύσης ἔχει πιά ἐξαντληθεῖ. Ἀλλά, καί τά τελείως πρόσφατα κοσμοϊστορικά γεγονότα: ὁ πολυκερματισμός τοῦ κόσμου, τό τέλος τῶν ἰδεολογιῶν, ἡ ἀπαξίωση τῶν οὐτοπιῶν, ἡ κρίση τοῦ δυτικοῦ ὀρθολογισμοῦ, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἰδέας τῆς προόδου, ἡ διάψευση τῆς τεχνικῆς καί τό περιβαλλοντικό πρόβλημα, ὁδηγοῦν σέ συνολική ἀναθεώρηση τοῦ ζητήματος τοῦ πολιτισμοῦ. Σέ μία τέτοια ἐποχή, μορφές ἐπιστροφῆς στούς ἑλληνικούς αἰῶνες ἴσως ἀποδειχθοῦν καί πάλι ἀναγκαῖες.
  
  Δημήτρης Μαυρίδης
  
  ΠΗΓΗ:ΑΝΤΙΒΑΡΟ
  

  

  
  
  
  
  Διαβάστε όλο το άρθρο στο "Ορθοδοξία-Ελληνισμός" »
  
  Μεταφράστε αυτό το άρθρο (Translate this article) »
  
  Διαδώστε αυτό το άρθρο σε άλλα sites:
  
• 

  Ἡ Πανωραία συνώνυμό τῆς Ἑλλάδας!

  Posted: January 22, 2010, 9:33am EET by ΡΩΜΙΟΣ

  

  Πανωραία Χατζηκώστα. Τήν ξέρετε; Ὄχι; Λάθος!
  Σίγουρα τήν ξέρετε. Σίγουρα ἔχετε ἀκούσει τό “ὄνομά” της τουλάχιστον μία φορά στή ζωή σας. Πιθανόν νά τό ἔχετε πεῖ καί σεῖς.
  
  Ποιά ἦταν ἡ Πανωραία Χατζηκώστα;
  
  “Μια φορά κι ἕναν καιρό ζοῦσε στό Ἀϊβαλί μία πολύ ὄμορφη καί πλούσια ἀρχόντισσα, σύζυγος εὔπορου ἐμπόρου.Ὅταν οἱ Τοῦρκοι πυρπόλησαν τό Ἀϊβαλί, ἡ Πανωραία ἔχασε σύζυγο, παιδιά καί ὅλα τά.....
  πλούτη της.
  Κατάφερε νά φτάσει ὡς τά Ψαρά καί ἀπό κεῖ στήν Πελοπόννησο, ὅπου ἄρχισε νά ξενοπλένει γιά νά ζήσει. Μέ τόν καιρό ὅμως “ψήλωσε ὁ νοῦς της” καί ἄρχισε νά θολώνει. Ζητιάνευε γιά νά ζήσει καί θεωροῦσαν ὅτι “τάχει χαμένα”.
  Μία Κυριακή του 1826 ὅταν κυβερνοῦσε ὁ Καποδίστριας, στήθηκε ἕνα τραπέζι στήν πλατεία τοῦ Ναυπλίου γιά νά γίνει ἔρανος γιά τό Μεσολόγγι. Κανείς δέν ἔκανε καμιά κίνηση, μέχρι πού πρώτη ἡ Πανωραία πλησίασε τό τραπέζι: “ Δέν ἔχω τίποτα ἄλλο ἀπό αὐτό τό ἀσημένιο δαχτυλίδι κι αὐτό τό γρόσι. Αὐτά τά τιποτένια προσφέρω στό μαρτυρικό Μεσολόγγι” εἶπε περήφανα ἡ γριά πλύστρα Χατζηκώσταινα καί τά ἄφησε πάνω στό τραπέζι.
  
  Τότε κάποιος ἀπό τό πλῆθος φώναξε “Γιά δεῖτε, ἡ πλύστρα ἡ Ψωροκώσταινα πρώτη πρόσφερε τόν ὀβολό της”.
  Ἐκείνη τήν ἐποχή, σέ μία συνεδρίαση τῆς Συνέλευσης, κάποιος θέλοντας νά πεῖ γιά τήν φτώχεια τοῦ Ἑλληνικοῦ Δημοσίου, τό παρομοίασε μέ τήν γνωστή ζητιάνα τήν Ψωροκώσταινα.
  
  Ὁ χαρακτηρισμός ἔμεινε γιά νά χαρακτηρίζει γιά χρόνια ὁλόκληρα ὄχι μόνο τό Ἑλληνικό Δημόσιο ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα.”
  
  Τί ἀπέγινε ἡ Πανωραία Χατζηκώστα;
  
  Ὅταν, μετά τό περιστατικό, ὁ Καποδίστριας ἵδρυσε τό Ὀρφανοτροφεῖο, ἡ Πανωραία προσφέρθηκε νά πλένει τά ροῦχα τῶν ὀρφανῶν χωρίς πληρωμή…
  
  Σύμφωνα μέ τό ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ:
  
  “Ψωροκώσταινα: Τό ἑλληνικό κράτος, ἡ Ἑλλάδα ὡς κράτος φτωχό, πού βασίζεται γιά τήν ὕπαρξή του περισσότερο στήν ἐθελοντική συνδρομή καί προσπάθεια τῶν κατοίκων τοῦ παρά στή σωστή καί ὀρθολογική ὀργάνωση καί διαχείριση τῶν ἐσόδων τού”.
  
  Ἡ ψωροκώσταινα ἔγινε συνώνυμό της μιζέριας.
  
  Μετά ἀπό αὐτή τήν ἱστορία, γιά μένα εἶναι συνώνυμο μεγαλείου καί δύναμης ἀντίστοιχου αὐτοῦ της Πανωραίας Χατζηκώστα, ὄχι γιατί πρόσφερε ὅ,τι εἶχε ἀλλά κυρίως γιατί ἔζησε μία καταστροφή καί εἶχε τή δύναμη νά ξανασταθεῖ στά πόδια της. Ὅπως καί ὅλος αὐτός ὁ κόσμος πού ξεριζώθηκε τότε. Ὅπως ὅλος αὐτός ὁ κόσμος πού ξεριζώνεται καί σήμερα.
  
  Πηγές:
  1. “ΛΕΞΕΙΣ ΚΑΙ ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ» τοῦ ΤΆΚΗ ΝΑΤΣΟΥΛΗ.
  
  2. ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ τοῦ Γ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ
  
  3. Τό ἡμερολόγιο τῆς γιαγιᾶς μου
  ΠΗΓΗ:ΙΝΦΟΓΝΩΜΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑ