«Σημερινή»:
Στήλη "ΕΙΡΗΣΘΩ", του Λάζαρου Μαύρου
Η φωτογραφία ήταν έγχρωμη. Στην προ δεκαετίας, πανευρωπαϊκών προσδοκιών, εφημερίδα «The European»: Άνδρες του τουρκικού στρατού που πόζαραν στο φακό, επιδεικνύοντας τα κομμένα κεφάλια Κούρδων. Τα κρατούσαν στα χέρια τους, κορδωτοί, οι μεχμετζίκ. Στις επιχειρήσεις του τουρκικού κράτους εναντίον των αυτονομιστών.
Στην πλατεία «Γαλατά Σεράι» της Κων/πόλεως, κάθε Σάββατο, επίμονες εκδηλώσεις απόγνωσης, πολλών εκατοντάδων μανάδων, Τούρκων και Κούρδων αγνοουμένων: Συλληφθέντων από τις δυνάμεις του τουρκικού κράτους, που εξαφάνισαν τα ίχνη τους. Κάθε τέλος έτους, ήταν κι η έκθεση της τουρκικής Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, με τους αριθμούς της φρίκης. Παράδειγμα το 1995, όταν η Ε.Ε., με τη σύμφωνη γνώμη των Αθηνών και τα χειροκροτήματα της Λευκωσίας, απένειμε (σκόπιμο το ρήμα) στην Τουρκία την τελωνειακή ένωση: Τους 11 πρώτους μήνες του 1995 (α) υπέστησαν βασανιστήρια 217 πρόσωπα, (β) αγνοούμενοι μετά τη σύλληψή τους 213, (γ) νεκροί, όντες κρατούμενοι, 226, (δ) συλληφθέντες 13.088, εκ των οποίων 463 δημοσιογράφοι, (ε) έκλεισαν 274 εφημερίδες και περιοδικά. Στις κουρδικές περιοχές, το πρώτο 11μηνο του 1995: Νεκροί, άλλα 3.790 πρόσωπα, καταστράφηκαν άλλα 243 κουρδικά χωριά, κ.ο.κ., κ.ο.κ ...;
Φρίκης λογαριασμοί των επιδόσεων του τουρκικού κράτους. Από το πραξικόπημα με επικεφαλής τον στρατηγό Κενάν Εβρέν της 12ης Σεπτ. 1980 και εντεύθεν, οι εξαφανισθέντες Τούρκοι και Κούρδοι, κρατούμενοι των «αρχών ασφαλείας», συμποσούνται σε αριθμούς πολλαπλασίως μεγαλύτερους από τον αριθμό των Ελλήνων Κυπρίων και Ελλαδιτών Αδηλώτων Αιχμαλώτων, τους οποίους εκτέλεσαν ή εξαφάνισαν και κατέστησαν Αγνοουμένους οι μεχμετζίκ (και οι Τ/κ «μουτζαχίντ», καθ' ομολογίαν Ραούφ Ντενκτάς - ανάμεσα στους «μουτζαχίντ» και ο κ. Μεχμέτ Αλί Ταλάτ), μετά από τις επιχειρήσεις του Αττίλα 1 & 2, του 1974 στην Κύπρο.
Στην ανίχνευση των πτυχών κ α ι αυτών των εγκλημάτων του τουρκικού κράτους διέθετε τις δυνάμεις του ο αγωνιστής Θεόφιλος Γεωργιάδης. Ως τη δολοφονία του από πράκτορες της τουρκικής ΜΙΤ, 20/3/94. Τη σκυτάλη του πήρε ο Κούρδος δημοσιογράφος Ρόνι Αλάσορ. Με τις επώνυμες μαρτυρίες στο βιβλίο του «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους» (αφιερωμένο ονομαστικά στον Θεόφιλο). Κι ο Τούρκος πανεπιστημιακός, δημοσίως μεταμεληθείς πρώην υπολοχαγός του Αττίλα-2, Γιαλτσίν Κιουτσούκ. Ο οποίος, ερχόμενος στην Κύπρο, ζήτησε και κατέθεσε τα λουλούδια του, στον τάφο του δολοφονημένου Θεόφιλου.
Παπαχελάς & Αγνοούμενοι
Κ Α Ι ΒΕΒΑΙΩΣ μέγιστη ευθύνη φέρει κι η ανεπάρκεια των διαδοχικών κυβερνήσεων Κύπρου και Ελλάδος, για το φοβερότατο πρόβλημα των Αδηλώτων Αιχμαλώτων (αγνοουμένων) της τουρκικής εισβολής του 1974. Το πρωταρχικό όμως και έκτοτε καθοριστικό λάθος, που παρήγαγε όλα τα συνακόλουθα, ήταν η
αναγόρευσή του ως «αποκλειστικά και μόνο ανθρωπιστικού προβλήματος»! Που δεν εγκαλούσε την Τουρκία για το έγκλημα πολέμου, της εξαφάνισης των Αδηλώτων Αιχμαλώτων, που διέπραξε στην Κύπρο ο δικός της στρατός. Διότι, κάτι τέτοιο, τα Ηττημένα Μυαλά, στη Λευκωσία και στην Αθήνα, δέχθηκαν ότι θα ήταν (άκουσον-άκουσον) ανεπίτρεπτη «πολιτική εκμετάλλευση του ζητήματος των Αγνοουμένων»!
Ο Ι «ΦΑΚΕΛΟΙ» του κ. Αλέξη Παπαχελά στο «Μέγα» δεν ξεφεύγουν από το πρωπατορικό. Ούτε πάνε μισό βήμα πάρα πέρα. Αυτοπαγιδεύτηκαν στις γνωστές απόψεις των προβεβλημένων Κυπρίων Αναν-ιστών συνεργατών του: Της παθιασμένης «εξίσωσης ευθυνών Ε/κ-Τ/κ» και της αθώωσης της Τουρκίας. Γι' αυτό και εξαντλήθηκαν στο να αποδείξουν ως μυθιστόρημα το βιβλίο Π. Κασιμάτη, περί ζώντων αγνοουμένων στην Τουρκία.
ΟΙ «ΦΑΚΕΛΟΙ» του κ. Παπαχελά αποσιώπησαν εντελώς το βιβλίο του Ρόνυ Αλάσορ «Διαταγή: Εκτελέστε τους αιχμαλώτους» (εκδ. Καστανιώτη) με τις μαρτυρίες-ομολογίες των μετασχόντων στις εκτελέσεις, αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών του Αττίλα. Με τα ονόματά τους, τις φωτογραφίες και τις ταυτότητές τους και με ποια μονάδα έδρασαν το θέρος του ΄74 στην Κύπρο. Ούτε έψαξε να βρει έστω και έναν από τους μετανοηθέντες Αττίλες. ΟΙ «Φ» του κ. Παπαχελά αποσιώπησαν τη μαρτυρία του υπολοχαγού του Αττίλα, του καθηγητή Γιαλτσίν Κιουτσούκ. Όπως και το βιβλίο του, «Νταλγκά-νταλγκά», που έγραψε η Σοφία Ιορδανίδου.
ΟΙ «Φ» του κ. Παπαχελά, παρ' ότι μίλησαν με τους Ντενκτάς και Ταλάτ, δεν τους ρώτησαν για τα σπουδαιότερα: Ο Ντενκτάς το '96 ομολόγησε στο «Σίγμα»
την εκτέλεση Αδηλώτων Αιχμαλώτων, Λαπήθου και Καραβά, τον Αύγουστο 1974 από Τ/κ «μουτζαχίντ» της ΤΜΤ. Ο Ταλάτ υπηρέτησε τότε κι ο ίδιος ως «μουτζαχίντ» με μονάδες του Αττίλα στις καταληφθείσες περιοχές τον Αύγουστο 1974. Ούτε μισή ερώτηση δεν τους έπρεπε; Παράδειγμα:
ΤΟΥΡΚΟΣ πολεμικός ανταποκριτής, «ενσωματωμένος» σε επιλαρχία του Αττίλα, απαθανάτισε, στις πασίγνωστες φωτογραφίες-τεκμήρια, τη στιγμή που τα τουρκικά άρματα αιχμαλωτίζαν ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ τους εφέδρους: Αντωνάκη Κορέλλη, Πανίκο Νικολάου, Χριστόφορο Σκορδή και Ιωάννη Παπαγιάννη και τους... άναψαν και τσιγάρο. Δεν άξιζε να ερωτηθεί ο Ρ. Ντενκτάς και ο τότε «μουτζαχίντ» κ. Ταλάτ αν ξέρουν πού και ποιοι δικοί τους και πώς τους «εξαφάνισαν», καθιστώντας τους έκτοτε αγνοούμενους;
Άκου, λοιπόν, Σενέρ Λεβέντ (1)
ΤΟ ΜΟΝΟ άλλοθι που σκεφτόμαστε για τον κ. Σενέρ Λεβέντ και όσα χθες εκτόξευσε, από τον «Π», εναντίον μας, είναι ότι δεν παρακολουθεί τακτικά τα γραφόμενά μας. Ακόμα κι όταν αναφέρονται στον ίδιο. Προσπάθησε να μας εκθέσει, για την κριτική που του γράψαμε στις 21.3.07, για τα αδιάντροπα περί ΤΑΣΟΥ ΜΑΡΚΟΥ που μετέφερε εκ στόματος των ανάνδρων της ΤΜΤ. Και μας ρωτά, προκλητικά, αν έχουμε γράψει ποτέ για την Τόχνη, τη Μάραθα κ.ά.
Ε, ΝΑΙ, λοιπόν, έχουμε γράψει π ο λ λ ά άρθρα. Και, μάλιστα, με ονομαστική αναφορά και στον ίδιο τον κ. Λεβέντ και στην αρθρογραφία του. Δύναται να τα εντοπίσει και στην ιστοσελίδα www.simerini.com <http://www.simerini.com/> π.χ. 24 και 25 Οκτ. 2004 και 10.11.04. Με τον εύγλωττο τίτλο «Τόχνη & Εισαγγελέας». Όπως και σε ειδικό επί του θέματος άρθρο - απάντησή μας, στην εφημερίδα «Αλήθεια» της 11.11.04.
ΜΕ ΤΟΝ κ. Λεβέντ έχουμε διαφορές αντιλήψεως των πραγμάτων. Δυσκολεύεται πιθανόν να τις κατανοήσει. Η στήλη αυτή, λ.χ., αρνείται να αποδώσει γενικά και τσουβαλιαστά στην «τ/κ πλευρά» ή στους «Τούρκους» σωρηδόν, ευθύνες εγκλημάτων και σφαγών που ΔΙΑΤΕΤΑΓΜΕΝΑ διέπραξαν οι δολοφόνοι της ΤΜΤ και οι μονάδες του τουρκικού στρατού. Όπως αρνείται να αποδεχθεί ανάλογες συλλογικές ενοχές για τους Έλληνες Κυπρίους, για όσα διέπραξαν κάποια ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΑ εγκληματικά ανθρωπόμορφα. Η στήλη αυτή, αντίθετα από τον κ. Λεβέντ και τις εφημερίδες όπου αρθρογραφεί, επιμένει να θυμάται λ.χ. ότι: Ακόμα και καθημαγμένη από τον Αττίλα, η Κυπριακή Δημοκρατία παρέπεμψε στο τριμελές Κακουργιοδικείο, με δικαστές τούς Λώρη, Χατζητσαγγάρη και Πιτσιλλίδη και καταδίκασε, στις 11 Ιανουαρίου 1975, στην ΕΣΧΑΤΗ των ποινών, τον Γιάννη Αντ. Βουνιώτη, που βρέθηκε ένοχος για τη δολοφονία Τ/κ γυναικοπαίδων, τα οποία μετέφερε με το ταξί του στις 10/11/74. Η στήλη επιμένει να θυμάται ότι σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση, ακόμα και οι πιο γκεμπελικοί δεν κατηγόρησαν ποτέ οποιαδήποτε μονάδα της Ε.Φ. ότι διέπραξε την παραμικρή ακρότητα. Η στήλη επιμένει να θυμάται τις μαρτυρίες Τούρκων στρατιωτών του Αττίλα, για τις εντολές που είχαν από τους διοικητές τους και τις κατέγραψε στο βιβλίο του «Διαταγή: Εκτελέστε τους Αιχμαλώτους» ο Ρόνι Αλάσορ. Η στήλη επιμένει να θυμάται την ομολογία του Ντενκτάς ότι οι «μουτζαχίντ» της ΤΜΤ εκτελούσαν τους άοπλους αιχμαλώτους του 1974. Η στήλη έχει κι άλλα να απαντήσει στον κ. Σενέρ Λεβέντ. Και για την ΕΟΚΑ και για την υβριστική, από μέρους του, εξομοίωσή της με τους δολοφόνους της ΤΜΤ. Υπομονή, όμως, ώς αύριο.
«Καθημερινή»:
Tου Ηλία Μαγκλίνη
Θυμούνται την εισβολή...
H τραγωδία της Kύπρου μέσα από τις μαρτυρίες Tούρκων στρατιωτών και αξιωματικών Σ το βιβλίο «Διαταγή: “Εκτελέστε τους αιχμαλώτους!”» ο Τούρκος συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρόνι Αλάσορ (γενν. το 1963) έχει συλλέξει μια σειρά από μαρτυρίες Τούρκων αξιωματικών, υπαξιωματικών και οπλιτών οι οποίοι συμμετείχαν στις επιχειρήσεις εισβολής στην Κύπρο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1974. Χωρίζοντας το βιβλίο σε δύο μέρη, ο Ρ. Αλάσορ παραθέτει στο πρώτο το ιστορικό και κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο της Κύπρου, από τους παλαιότερους χρόνους μέχρι την εισβολή, και στο δεύτερο τις μαρτυρίες των Τούρκων βετεράνων. Ανάμεσα σε αυτά παρεμβάλλεται η προσωπική κατάθεση του συγγραφέα, στην οποία εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έγραψε αυτό το βιβλίο και θυμάται επίσης τις μέρες της εισβολής.Αν από την προσωπική μαρτυρία του συγγραφέα μαθαίνουμε για την προπαγάνδα που άσκησε το τουρκικό κράτος στον λαό, διαβάζοντας όσα καταθέτουν οι παλαίμαχοι βλέπουμε ποια ήταν η προπαγάνδα που οργανώθηκε μέσα στον τουρκικό στρατό, προκειμένου να ανεβεί το ηθικό του οπλίτη και να πειστεί ότι πρόκειται για έναν δίκαιο πόλεμο.
Την ίδια στιγμή, σχεδόν μέχρι τη στιγμή της τελικής φάσης του σχεδίου, επικρατούσε απόλυτη μυστικότητα. Οι στρατιώτες μεταφέρονταν από βάση σε βάση χωρίς καμία ενημέρωση. Λίγες ώρες πριν από την απόβαση κάποιοι αξιωματικοί τούς αποκάλυπταν τον τελικό προορισμό τους – επιμένοντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συναντήσουν σοβαρή αντίσταση από τον εχθρό, ότι πήγαιναν «για πικ νικ» (σ. 90). Κάτι που ήταν αλήθεια, όπως όλοι ξέρουμε σήμερα.
Ωστόσο, οι συνθήκες διαβίωσης εκείνες τις τελευταίες μέρες και ώρες ήταν τόσο άθλιες (εξαιτίας της αφόρητης ζέστης) που, χρόνια αργότερα, οι βετεράνοι αποφαίνονται: «Η πρώτη φάση της εισβολής στην Κύπρο, που ονομάζεται “Πρώτη Επέμβαση”, τελείωσε με φιάσκο.
Οι επικεφαλής της επιχείρησης έκαναν σοβαρά σφάλματα τακτικής, τα οποία δεν απαντώνται σε κανένα στρατό του κόσμου. Αν η Ελλάδα είχε τότε επιχειρήσει να απαντήσει με στρατιωτική επέμβαση, πιστέψτε με, όχι μόνο δεν θα είχε καταλάβει ο τουρκικός στρατός το μισό νησί, αλλά επιπλέον θα είχε τεράστιες απώλειες» (σ. 87).
Kατάλογος ωμοτήτων
Oντως, στις περιπτώσεις που οι Τούρκοι συνάντησαν «μικρές ομάδες Ελλήνων μαχητών που μας πολέμησαν σαν ένας στρατός» (σ. 91) κατελήφθησαν εξ απήνης. Καθηλωμένοι για μέρες στα ξερά βουνά της Κύπρου πολλοί Τούρκοι άρχισαν να λιποθυμούν από την αϋπνία, την πείνα, τον φόβο, ενώ εξαιτίας της έλλειψης νερού αναγκάστηκαν να πιούνε τα ούρα τους. Από κει και πέρα, το βιβλίο είναι ένας ατελείωτος κατάλογος ωμοτήτων με αναφορές σε λεηλασίες, βιασμούς και εν ψυχρώ δολοφονίες αμάχων και αιχμαλώτων, ανοιχτούς ομαδικούς τάφους κ.ά.
Σπάνια έχουμε την ευκαιρία να μελετούμε τέτοια ιστορικά γεγονότα μέσα από την οπτική γωνία της «άλλης πλευράς» – και πιο «άλλη» από αυτή δεν γίνεται. Το περιεχόμενο του βιβλίου του Ρ. Αλάσορ, παρότι μας είναι γνωστά όσα καταγράφονται σε αυτό (ειδικά οι θηριωδίες), είναι συγκλονιστικό και σε κάποια σημεία δυσκολεύεσαι να πιστέψεις την κόλαση που έστησε πάνω στο νησί η τουρκική στρατοκρατία με την ανοχή (δες υποστήριξη) των ΗΠΑ και της ελληνικής χούντας.
Oμολογούν...
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η εικόνα του τουρκικού στρατού: ένα μπουλούκι τρομαγμένων νέων υπό τις διαταγές βάρβαρων (ακόμα και με τους ίδιους τους στρατιώτες) και αδαών αξιωματικών, που αν είχαν συναντήσει σοβαρή αντίσταση η μοίρα τους θα ήταν αρκετά διαφορετική. Εντύπωση προκαλεί επίσης η ειλικρίνεια κάποιων Τούρκων βετεράνων, καθώς ομολογούν με ντροπή ότι διέπραξαν οι ίδιοι ακρότητες.
Δεν χρειάζεται να τονίσουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό το βιβλίο για το ελληνικό κοινό. Είναι αυτονόητο. Oπως γράφει στον επίλογο ο συγγραφέας: «Αυτό το βιβλίο δεν γράφτηκε για να ενοχοποιηθεί η μια πλευρά και να αθωωθεί η άλλη.
Στόχος μας ήταν να φωτιστούν κατά το δυνατόν τα ιστορικά αυτά γεγονότα» (σ. 147). Πράγματι· τους ενόχους δεν πρέπει να τους αναζητήσουμε στην Τουρκία αλλά, πάνω απ’ όλα, εδώ, στην Ελλάδα.
«Το Βήμα»
Συστήνει: Mαρτυρίες τούρκων και κούρδων στρατιωτών που συμμετείχαν στην εισβολή. Καταθέτουν για πρώτη φορά τις εμπειρίες τους, καθώς με το πέρας του χρόνου συνειδητοποίησαν ότι η Αγκυρα τους χρησιμοποίησε ως σφαγείς με πρόσχημα ότι θα βοηθήσουν τους «αδελφούς Τουρκοκύπριους».
ΛΩΡΗ ΚΕΖΑ Για το Κυπριακό
Βιβλία που θα μας βοηθήσουν να κατανοήσουμε το «ναι» και το «όχι» στο Σχέδιο Αναν. Σήμερα κυκλοφορούν στην ελ&lambda 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου